Τῆς

κενόν

Μες στο απειλητικό σκοτάδι μιας εγκαταλελειμμένης χώρας, ένας διάλογος επέμενε σαν στοιχειωμένος αντίλαλος που αντηχούσε σ' ένα έρημο τοπίο.

«Τ' ακούς;», μια φωνή διαπέρασε την απόκοσμη σιωπή - μεταφέροντας μι' ανατριχίλα μυστηρίου κι απελπισίας.

«Όλοι οι Θεοί είναι νεκροί. Ακριβώς όπως το προέβλεψε ότι θα συμβεί...», απάντησε μι' άλλη φωνή· φορτωμένη με παραίτηση και δυσπιστία.

Το τοπίο ξεδιπλώθηκε σ' έναν ζοφερό καμβά χωρίς καμία Θεότητα, όπου οι σκιές χόρευαν ελλείψει ουράνιων φρουρών.

Μια αιώνια πύλη στεκόταν· βαμμένη κατακόκκινη με το αίμα των πιστών και το αρχαϊκό της σχέδιο ν' αποτελεί μαρτυρία μιας ξεχασμένης εποχής ένθερμης πίστης.

Σ' αυτό το Βασίλειο χωρίς Θεούς, η εγκαταλελειμμένη πύλη στεκόταν ως στοιχειωμένη υπενθύμιση του Ιερού Θανάτου - ρίχνοντας μια δυσοίωνη σκιά στους βεβηλωμένους χώρους.

Στην έρημη έκταση, τ' άστρα έπεφταν σαν καταρράκτες απ' τον ουρανό· με την ουράνια κάθοδό τους ν' αποτελεί ένα αιθέριο μπαλέτο πάνω στο εγκαταλελειμμένο έδαφος.

Ωστόσο, η χαριτωμένη πτώση τους δεν είχε καμιά σημασία, γιατί καμία ψυχή δεν έμεινε ν' ατενίζει τον ουρανό με θαυμασμό.

Αυτά τα κοσμικά απομεινάρια που κάποτε ήταν σεβαστά ως ουράνιοι φύλακες, τώρα κοσμούσαν τ' άδειο τοπίο με φευγαλέα λάμψη :

Μια οδυνηρή υπενθύμιση
της εποχής όπου τα θνητά μάτια αναζητούσαν παρηγοριά
και καθοδήγηση
στη μακρινή τους λάμψη.

Τ' άστρα ψιθύριζαν
ιστορίες από ξεχασμένες εποχές, υφαίνοντας αφηγήσεις μεγαλείου
και μυσταγωγίας·
με τα τρεμάμενα φώτα τους
ν' αποτελούν ελεγεία για ένα σύμπαν
που κάποτε κυριαρχούσε
πάνω στα πεπρωμένα των Θνητών.

Μες στη σιωπηλή κάθοδο δε βρήκαν κανένα ακροατήριο κι η ουράνια παράστασή τους ήταν μια ηχώ στο Κενό.

Ένα θέαμα που παρακολουθούσε
μόνο η ερήμωση
που τύλιγε αυτό το άθεο
πλέον Βασίλειο.