Τῆς

Πές μου ποιά εἶμαι

Σ' αγαπώ,
γι' αυτό θέλω να πεθάνεις

Γιατί η ουσία να κρύβεται πάντα ανάμεσα;

Όχι πριν·
εκεί όπου το Χάος γεννά τα πάντα

Όχι μετά·
όπου η σιωπή κλείνει την αυλαία

Ανάμεσα
σ' αυτό το ακαθόριστο τίποτα

Όπου η ύπαρξη
πάλλεται, μα δεν ορίζει

Μέσα
στο μούδιασμα της ψυχής

Εκεί
που ο πόνος συναντά την αδιαφορία

Εκεί
που η κραυγή γίνεται ψίθυρος
και η επιθυμία ξεθωριάζει
σαν σκιά σε λιγότερο φως

Γιατί;

Γιατί εκεί;

Τι κρύβεται;

Μήπως η ουσία της ύπαρξης
είναι το κενό, το τίποτα
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο;

Αναρωτιέμαι αν η ψυχή
δεν είναι παρά ένα βουβό πεδίο

Ένας διάδρομος άδειος,
όπου η ύπαρξη περνάει βιαστικά

Δίχως να αφήνει ίχνη

Δίχως να γεννά ελπίδα

Όχι στον θάνατο που φέρει
τη λύτρωση

Ούτε στη ζωή που κουβαλά
την υπόσχεση

Αλλά σ' εκείνη
την ατέλειωτη αναμονή

Εκεί
που τα πάντα είναι ίσως και τίποτα

Ερώτημα δίχως απάντηση

Μα ίσως η ερώτηση είναι η απάντηση

Η αναζήτηση η ίδια η ουσία

Κρυμμένη στο μεταξύ, στο ενδιάμεσο

Τι είναι, λοιπόν, αυτό
που προσπαθώ να καταλάβω;

Ίσως τίποτα

Ίσως όλα

Ανάμεσα σε όνειρα που πεθαίνουν
και σε σκιές που ζουν

Σε μισώ,
γι' αυτό σε αφήνω να με πιάνεις