အပိုင်း ၂ မမလေးအစစ်ကပြန်တိုက်ခိုက်ဖို့ အစားအစာကိုပဲ အားကိုးတယ်

Chapter 142

Surprise Gift

ထန်ချောင်းချောင်းက အသံတစ်ချက်မှ မထွက်ဘဲ မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။

ရှန်းယွဲ့က သူမ၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ "ဘာလို့ စကားမပြောတာလဲ... ကိုယ့်ကို မတွေ့တာကြာတော့ ကြောင်အသွားပြီလား"

ထန်ချောင်းချောင်းက သူမလက်များကို ပြန်ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်သည်။ သူမက လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် သူ့နားရွက်များကို ဆွဲကာ ရက်ရက်စက်စက် ပြောလိုက်လေသည်။

"ရှင့်ဦးနှောက်မှာ ပြဿနာ ရှိနေတာလား... ရှင်ခုနက အချိန်မီ မရပ်လိုက်နိုင်ရင် ဘယ်လိုအကျိုးဆက်တွေ ဖြစ်သွားမလဲဆိုတာ သိရဲ့လား"

ရှန်းယွဲ့က အရွယ်ရောက်လာကတည်းက နားရွက်အဆွဲ မခံရတော့သည် ဖြစ်ရာ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ အံ့အားသင့်သွားရသည်။ ထန်ချောင်းချောင်းက အားပြင်းပြင်း မဆွဲသော်ငြား ပါးစုန့်လေးများက ဒေါသကြောင့် ဖောင်းပွနေခဲ့သည်။

သူက ပြုံးလိုက်သည်။ "ဗျူဟာ မှားသွားပုံပဲ" သူ ထန်ချောင်းချောင်း၏ အမြင်စူးရှမှုကို မှားတွက်မိပုံပဲ...

ထန်ချောင်းချောင်းက နှာမှုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။ "ဘယ်အချိန်တုန်းက အိမ်ပြန်စရောက်တာလဲ"

"ဒီ မနက်ပဲ"

"ဒါဆို ဘာလို့ ကျွန်မကို မပြောရတာလဲ"

"အချိန်မရလို့."

"အချိန်မရဘူးတဲ့လား... ဘာတွေလုပ်နေလို့ အချိန်မရရတာလဲ"

"ဒါတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလို့လေ" ရှန်းယွဲ့က မေးကို မော့ပြလိုက်သည်။

ထန်ချောင်းချောင်းက သူ့အကြည့်နောက် လိုက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပန်းရောင်နှင့် ရွှေရောင် ပူဖောင်းများက အခန်းထဲရှိ နေရာတိုင်းတွင် ရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ "Happy Birthday" ဟူသော စာတန်းကိုလည်း နံရံအလယ်တွင် ချိတ်ထားသေးသည်။ ၎င်းက လှပပြီး အိမ်မက်ဆန်ပေသည်။

သူမက တွေဝေနေဟန် ပြောလိုက်သည်။"ဒီနေ့ ကျွန်မ မွေးနေ့လား"

"မဟုတ်ပါဘူး... ဆယ်စက္ကန့်ကြာမှ" ရှန်းယွဲ့က နာရီကို ကြည့်လိုက်ပြီး "သုံး... နှစ်... တစ်... သုည... Happy Birthdayပါ"