We lopen naar de kantine van het ziekenhuis en gaan daar zitten. Het dringt nu pas tot me door dat ik mijn mobiel ben vergeten. 'Kan ik even je mobiel lenen?' Vraag ik aan Austin om aan michael tevragen of hij mijn mobiel mee kan nemen. Hij geeft me zijn iPhone en ik toets de nummer van michael in. Als hij heeft opgenomen en zegt meteen 'hee Lisalover'. 'Lisalover? ' vraag ik, het is even stil en dan zegt Michael 'hee zusje'.'wie is Lisa? ' vraag ik. 'De chick van aus' zegt hij lachend. Michael weet niet dat austin en ik stiekem met elkaar gingen want daar is hij tedom voor, maar wietefuckk is Lisa.dus austin heeft me bedrogen ookal hadden we officieel niks met elkaar maar toch. Ik vindt dat ik het wel moest zien aankomen, austin en jason verschillen niet veel met elkaar behalve dat jason af en toe nog doet alsof hij een puber van 13 is, is austin veel serieuser daarmee bedoel ik dat hij zich meer naar zijn leeftijd gedraagt. 'Mel ben je er nog ?' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Ja euhm.. ben je al vertrokken van huis?' Vraag ik. 'Yep ben nu bij die ene snackbar bij carther om de hoek' zegt hij. 'Ok bye' zeg ik en ik druk hem weg en loop terug naar austin. Ik weet niet eens meer wat ik wou vragen. Ik ga zitten en geef hem zijn iPhone terug. 'Moest Lisa hier niet aanwezig zijn ?' Vraag ik sarcastisch en ik sta op en loop terug naar meneer en mevrouw Jannsen. Als ik zit gaat de deur van de operatiekamer open en de dokters stromen naar buiten. 'dokter wat is er aan de hand hoe gaat het met mijn zoon?' vraagt meneer Jannsen die zelf hartchirugh is. 'We hebben hem dus geopereed hij heeft een hersenschudding en kan zich dus nadat hij wakker wordt minder van het verleden herrineren en hij hadt een hartstilstand we konden hem gelukkig redden maar hij ligt nu in de coma, en natuurlijk hebben gips om zijn gebroken arm geplaats.'. zegt de dokter. 'ik ben zelf hartchirug kan ik u even alleen spreken?' vraagt meneer Jannsen en ze gaan naar de kantoor van de chirug. 'Ik ga even... ik weet niet wat ik moet doen, ik ga frisse neus halen' zegt mevrouw Jannsen. Het komt in me op dat het wel erg erg moet zijn voor mevrouw Jannsen het is haar zoon. Ik ga op een bankje liggen en val in een diepe slaap... Ik wordt wakker en kijk om me heen, ik lig op een ziekenhuisbed en Michael ligt naast me. ik sta oo en trek mijn schoenen aan die op de grond staan. Ik doe de deur open en ga kijken waar Jason ligt. Ik loop door de gangen en ik zie mevrouw jannsen 'hey waar ligt Jason? ' vraag ik. '203' zegt ze 'ik ga even koffie halen hoor' zegt ze en ze loopt weg. Ik loop naar kamer 203 en aarzel of ik wel naar binnen moet gaan, vroeger deden we altijd alsof we dood waren en een keer was het hem gelukt om het zo echt telaten lijken dat ik moest huilen.
*flashback*
'Jason! Heb jij mijn Nintendo gezien?' Riep ik naar Jason we zaten op een kleedje in mijn kamer en we waren nog maar 7 jaar oud jason was even naar beneden gegaan om chips en drinken tepakken. er was verder niemand thuis, Michael is naar bijles en papa is weg naar een opening van een bioscoop alleen een paar dienstmeisjes waren thuis. 'Jason!' Riep ik en ik liep naar beneden. Ik zag jason liggen en begon hem te kietelen! 'Ik weet dat je nep doet!' Riep ik maar hij bleef nog steeds liggen. Ik werd boos en begon gekke bekken met zijn gezicht te trekken maar dat hielp ook niet.'Sta op nu! Anders moet je mijn huis uit' zei ik boos. Hij bleef nog steeds roerloos liggen en ik begon tehuilen bij de gedachten dat hij dood was. Ik kroop in een hoekje en bleef daar zitten met mijn handen in mijn gezicht. Todat ik een hand op me knie voelde, ik keek op en zag Jason. 'Jason! Ik dacht dat je echt dood was!' Riep ik. Hij gaf me een knuffel en zei 'ik laat jou toch niet alleen mel we blijven voor altijd beste vrienden'...
*end flashback*
