Valland. Następca

Rozdział 6. Alecsey

Nie miałem najmniejszej ochoty na towarzystwo ojca, dlatego na śniadanie zszedłem dopiero wtedy, gdy reszta rodziny opuściła jadalnię. Chciałem rozpocząć dzień czymś przyjemnym, dlatego zażyczyłem sobie porcję owoców, a także nieco pieczywa.

Colton zaskoczył mnie, gdy wpadł do jadalni, gdy kończyłem już jeść. Zakładałem, że siedzi z książką w komnacie herbacianej. Wyglądał źle, a nawet gorzej niż źle. Oczy miał podkrążone, a koszula wystawała mu ze spodni. Usiadł na krześle obok mnie i szybko zaczął nakładać sobie pieczywo, które smarował miodem. Przyglądałem mu się z uwagą popijając herbatę.

- Alecsey, nie wyspałeś się? - zapytał po chwili patrząc na mnie i przeżuwając pajdę chleba. Trochę miodu spływało mu po brodzie.

- Ja? - zapytałem ze śmiechem.

Czy on naprawdę nie widział dzisiaj swojego odbicia? Z tego co wiem, ma w pokoju wielkie lustro, w które gapi się każdego dnia.

- Kiepsko wyglądasz. Stres cię zjada?

- Zaraz ci przywalę jak będziesz o tym dalej gderał. Idę po Mirę. Jeśli chcesz to możesz wybrać się ze mną do Averfall.

- Dobra, dobra. Dogonię cię.

Skierowałem swoje kroki prosto do wyjścia na dziedziniec. Po drodze minąłem dziewczynę, którą poprzedniego wieczora widzieliśmy w objęciach kucharza. Uśmiechnęła się dość nieśmiało, choć jej spojrzenie sugerowało, że mogła wiedzieć o naszym występku. Miała na sobie sukienkę zakrywającą najbardziej przykuwające męski wzrok części ciała, więc kucharz dzisiaj będzie musiał się obejść smakiem. Prawdopodobne było także to, że wczoraj za bardzo pofiglowali i dziewczyna musiała zakryć dowody owej zbrodni.

Gdy uświadomiłem sobie, że stoję jak słup soli i się na nią gapię ruszyłem do stajni. Ponieważ Colton długo się nie zjawiał przygotowałem Mirę do jazdy i wyprowadziłem ze stajni na dziedziniec. Miałem ze sobą kilka jabłek, więc częstowałem ją, gładząc jej grzbiet. Moje palce prześlizgiwały się po jej, wręcz lśniącej, śnieżnobiałej sierści, a ja znowu czułem łączącą nas więź.

- Ciekawe jak długo jeszcze będziemy czekali na Coltona. A ostatnio to on mnie poganiał... - Odgryzłem kawałek soczystego jabłka i resztę dałem klaczy. - Zaraz zapuścimy tu korzenie.

- Wiesz, zaczynam się o ciebie naprawdę martwić, kuzynie. - Zdecydowanie tego głosu nie chciałbym słyszeć od samego rana. Emley podszedł z rękami skrzyżowanymi na piersi. Stanął zdecydowanie za blisko. Na jego twarzy malował się kpiący uśmieszek. Uśmieszek, bo uśmiechem nie można było tego nazwać. - Rozmawiasz z koniem jak z człowiekiem? A powiedz... odpowiada ci chociaż?

Postanowiłem go ignorować. Chciałem, aby to był dobry dzień. Przynajmniej częściowo.

- Jeśli tak, to musisz jej powiedzieć, że jeszcze trochę, a będziesz musiał ją porzucić. W końcu będziesz miał nową kochankę, z którą weźmiesz ślub. Choć pewnie, gdybyś nie był księciem korony, to nie miałaby się o co martwić, bo żadna kobieta nie chciałaby takiego...

- Zamknij pysk!

- To jak jest? Odpowiada Ci czy ma cię w dupie, jak twój ojciec?

Tego gnojka nie dało się długo ignorować, wiedział które struny poruszyć, aby mnie rozjuszyć.

Zacisnąłem palce na cuglach, aby przenieść na nie narastającą we mnie wściekłość.

- Odwal się Emley, bo zaraz tego pożałujesz.