Cenkin odasına girdiğimde etrafta buram buram kokan lavanta kokusu dikkatimi çekmişti. Lavanta kokusuyla uyuduğumu bildiği için mi yoksa sadece tesadüf müydü bilmiyorum. Yastığımı az ilerideki çift kişilik yatağın üzerine bıraktım ve yorganı açtım. İçerisi hem güzel kokuyor hem de loş sarı bir ışık hakimdi ve bu durum uykumu getirmişti. Uyumam fazla uzun sürmedi.
...
Gece fazla uyumamış olmama rağmen sabah 7 de ayaktaydım. Üstelik dün akşamdan beri yemek yemeyen karnım fena şekilde acıkmıştı... Acaba mutfağa gitsem ayıp olur muydu?
Bence olmaz, yani sonuçta o çağırdı beni öyleyse elbette yemek yiyeceğim.
Yataktan kalktığımda karşımdaki aynada gördüğüm görüntüyle sertçe yutkundum. Üstümdeki kıyafetler bana epey büyük gelmişti. Cenke ait beyaz bir tişört ve siyah eşofman beni nerene bakılsa 3 beden büyütmüş gibiydi.
Bakışlarımı aynadan hızla çekip odadan çıktım ve aşağıdaki mutfağa girdim. Biraz omlet yapabilirdim ya da tost yapabilirdim. Sonunda tercihimi cenk için omlet kendim için karışık tosttan yana kullanıp hazırlamaya başladım. Elbette malzemeleri bulmak benim için zor olmuştu ancak saat 9 olmuştu ki kahvaltı sonunda hazırdı. Yukarı kata çıkıp dün benim kaldığım odaya girdim.
Karşımdaki tek kişilik yatakta mışıl mışıl uyuyan Cenki görünce gülümsedim. Şimdi uyurken fark ediyordum da kirpikleri ne kadar da uzundu. Üstelik hep düzgün duran saçları dağılmıştı. Dudakları sandığımdan daha kalın duruyordu. Elimi tereddütle omzuna koydum ve seslendim
"cenk"
Daha ilk seslenişimde yerinde kıpırdandı ve uykulu sesiyle konuştu
"efendim meleğim "
Dedi. Sesi son derece şey geliyordu... Yakışıklı. Üstelik bana meleğim demesini beklemiyordum. Sanırım uyku sersemliği yüzünden karşısındaki kişinin ben olduğumu bile bilmiyordu. Hızlanan kalbimle derin bir nefes aldım ve sertçe yutkundum.
"şey, kalk istersen... Kahvaltı hazırladım da"
Dedim ve hızla odadan çıktım. Ancak kalbim mümkünmüş gibi daha hızlı atmaya başlamıştı. Bu adam uykuluyken konuşmamalı. Koşar adımlarla aşağıya indim ve mutfak masasına oturdum. Birkaç dakika içinde ise sonunda uyanmış olan cenk mutfak kapısında gözüktü. Önce bana ardından hazırladığım sofraya bakti. Öyle bir bakıyordu ki sanki şu görüntüyü kafasında kaydediyor gibi her detayı inceliyordu. Yüzünde bir tebessüm oluştu ve gelip masada karşıma oturdu.
"günaydın"
Dedi yavaşça kafami salladım ve tıpkı onun gibi yanıtladım
"günaydın"
Dedim ve önündeki tabağı gösterdim
"ben ilk defa omlet yaptım güzel olma-"
"mükemmel"
Diyerek sözümü kesti. Daha tadına bile bakmamıştı ama mükemmel olduğundan emin gibiydi. Yemeğime başladığımda onun henüz bir lokma bile almadığını fark ettim. Sadece öylece durmuş beni izliyordu. Kabul edelim, yemek yerken izlenmek berbat bir şey.
"yanlış bir şey mi var"
Dedim tereddütle. Kendisine yeni geliyormuş gibi hızla toparlandı
"hayır, hayır. Ben sadece-"
Dedi bir süre beni ve sofrayı süzüp gülümsedi
"ilk defa birisi bana kahvaltı hazırlıyor da, teşekkür ederim"
