señoras de las ventanas

prolog

-no szybko stara!! Nie zdążymy przez ciebie na samolot!
-spokojnie, zobaczysz że jeszcze będziemy czekać, zobacz jakie ładne!- powiedziała Amelia, pokazując mi zdjęcie, które właśnie zrobiła.

Robiła ich pełno, miała obsesję na punkcie nagrywania, zdjęć i ładnych widoków, ale wsumie dzięki temu miałyśmy dużo uwiecznionych wspomnień.

-świetne wiesz, a teraz chodź, bo już nas wołają. - wywróciłam oczami.
-stara ale się jaram!! -powiedziała podekscytowana
-ja tak samo!! Dasz wiarę że za kilka godzin spełnimy nasze marzenie z dzieciństwa?!
-totalnie nie. Ale będzie zajebiście! Będziemy chodzić na imprezy, poznamy nowych ludzi... -zaczęła wymieniać, gdy zorientowała się, że jesteśmy już przy bramkach.

Przeszłyśmy kontrolę bagaży i całą odprawę, a następnie wraz z tłumem ludzi udałyśmy się do samolotu.

-stresuję się.-wypaliła gdy siedziałyśmy już na swoich miejscach.
-czym? Będzie fajnie.- zapytałam zdziwiona.
-co jeśli sobie nie poradzimy? Nie znamy nawet języka! -parsknęła śmiechem.
-wypraszam sobie, ja umiem powiedzieć Hola i ¿Còmo estás? -odpowiedziałam dumnie po czym obydwie wybuchnęłyśmy śmiechem.
-a no tak faktycznie, jestem teraz spokojniejsza. - powiedziała sarkastycznie.
-a tak na serio, kto jak kto ale my nie damy rady? Naprawde? Wątpisz w nas? Bo ja nie. Marzyłyśmy od tym odkąd byłyśmy małe, a teraz udało nam się to marzenie spełnić, więc nie rozmyślajmy o tym za dużo okej? -zrobiłam jej wywód chcąc, aby zmieniła nastawienie. -Amelio, czy obiecujesz, że uczynimy ten wyjazd najlepszym, najbardziej spontanicznym, nie przemyślanym i że nie będziemy nigdy żałować tego co tam się wydarzy?- zapytałam nonszalancko wystawiając mały paluszek na znak obietnicy.
-obiecuję.-dołączyła swój palec i zawarłyśmy umowę, a na jej twarzy odrazu zawitał uśmiech.

-Będziemy studiować w Barcelonie.-powiedziałam patrząc na przyjaciółkę.
-Będziemy studiować w Barcelonie...-powtórzyła moje słowa kręcąc głowa z niedowierzaniem.