Vazgeçişten Doğuş ~Gerçek Ailem~

-1-

Benim hayatım doğduğum günden beri acılarla doluydu, ben ölürken bile yalnız ölecektim. Ben, bana işkence ederek döven üvey ailem dışında hep yalnızdım...

Derin nefesler alarak doğrulmaya çalıştım ama hareket ettiğim an kaburgalarım iç organlarıma eziyet ediyordu.

Canım yanıyordu ama ben acıya alışmıştım, ister istemez acıya alıştırılmıştım.

Sen acıya alışmak istemedin Tuval, sen acıya alışmak zorunda bırakıldın

Bir darbe daha, iki saat öncesine kadar gerçek ailem sandığım üvey annemden bir kemer darbesi daha

Vurmalarına, dövmelerine, sövmelerine, işkence ederken çığlıklarımdan zevk almalarına karşı çıkamıyordum.

Defalarca bu evden kaçmayı denesemde her seferinde bir şekilde buluyorlardı beni, buldularında ise acıdan bayılana kadar dayak yiyordum.

Niye bu dünyaya gelmiştim ki, niye gerçek ailem beni terk etmişti, ben bunları hak edecek hiç bir şey yapmazken niye dışarıdaki onca mutlu insalardan biri değildim.

Belki de gerçek ailen seni terk etmedi Tuval.

Bacaklarımda hissettiğim sıcak suyun etkisiyle güçlü bir çığlık attım ve bilincim yavaş yavaş kapandı.

Gözlerimi kapatırken gördüğüm  son şey ise bana alayla bakan üvey ailemdi. Bana şuana kadar hiçbir faydası olmayan üvey ailem.

İlk defa nefes almayı bırakmak istedim, bu sefer pes edip ölmeyi diledim. Gözlerim bir daha açılmasın istedim.

☁️

Gözlerim açıldığında soğuk bir zemindeydim. Yavaşça başımı kaldırdığımda gördüğüm şey ile küçük dilimi yutabilirdim. Üvey ailemin bunu yapacağına hiç inancım yoktu çünkü

Şuan bir kaldırım kenarında yatıyordum, evet beni sokağa atmışlardı. Deli diyebilirsiniz ama beni sokağa atmalarına sevinmiştim.

Beni daha da şaşırtan şey ise başucumda bir taş ile yere sabitlenen küçük bir not kağıdıydı.

Notu seri bir şekilde okuduğumda ise üvey ailemin bana acıyıp gerçek ailemin ev adresini bıraktığını gördüm.

Güneş daha yeni doğuyordu büyük ihtimalle saat 6, 7 civarlarındaydı. Şuan nereye gideceğim hakkında hiç bir fikrim yoktu çünkü gördüğüm sokak tabelalarından gerçek ailemin evine yakın olduğumu anlamıştım.

Yanlarına mı gidecektim, yoksa biraz daha burda oturup götümün donmasına mı izin verecektim bilmiyordum.

Yavaşça yerimden kalktım az önce gözüme çarpan çocuk parkına doğru ilerledim. Banklardan birine uzandım ve gözlerim vücudumun yorgunluğuna daha fazla dayanamayıp kapandı.

Uyandığım zaman nereye gideceğim veya ne yapacağım hakkımda hiç bir fikrim yoktu çünkü yanımda ne bir kuruş param ne de bir telefonum vardı...

☁️

Evt ilk bölüm de böyleydi, konuyla ilgili az çok kafanızda bir şeyler canlanmıştır zaten, klasik gerçek aile kurgusu

Bölüm ile ilgili düşünceleriniz ne ya da kitabın ilk verdiği izlenimi hakkında ki düşünceleriniz¿

2. bölüm de görüşmek üzeree

Oy verip, yorum atalımm...