Benim hayatım doğduğum günden beri acılarla doluydu, ben ölürken bile yalnız ölecektim. Ben, bana işkence ederek döven üvey ailem dışında hep yalnızdım...
Ben Tuval, acılarla dolu Tuval...
Ben Tuval, gerçek ailemden ilk defa güven duygusunu öğrenen...
Hayır, böyle olmayacaktı, böyle öğrenmeyeceklerdi.
Miraç'ın sözlerinden sonra kendimi tutamamış ve gerçekleri söylemiştim.
Sessizliği titreyen sesiyle bozan İpek Hanım, "Sen yaşamıyordun-n, öldü-ü dediler bana-a" dedi. Nasıl yani terk etmemişler miydi beni?
"Yaşamışım İpek Hanım yaşamışım demek ki" hayır hemen yumuşamayacaktım.
"Ölünü verdiler kucağıma, sensin sandım, tanıyamadım kızım, affet." Ne kadar basitti söylemesi ben bunca işkenceyi görürken nerdeydiler? Her anne çığlığımda nerdeydiler? Yaşamaya lanet ettiğim zaman nerdeydiler? Ben onca şeyi yaşarken nerdeydiler?
Ne kadar çabuk kabullendiler kızları olduğunu ya, belki dolandırıcı falansın sen kızım nerden belli
Allah aşkına bi sus iç ses şuan seninle uğraşamam.
Yine de herşeye rağmen onları suçlayamıyordum. Bakışlarımı abilerime çevirdim.
"Bakın, sizden sevgi falan dilenmeyeceğim. Bunca senenin kaybı artık kapatılamaz zaten, eğer DNA testi isterseniz şuan hastanedeyken yaptırırız, sonrası ne olur bilmiyorum." Herkes İpek Hanım'ın iç çekişleri hariç yine sessizliğe gömülmüştü.
☁️
DNA testi yaptırmıştık ve evet sonuçlara göre %99.99 Aslan Aktaş'ın kızıydım. Aslan Bey'in bu tüm olaylar olurken ki sessizliği beni korkutuyordu.
Belki beni istemiyor veya sevmiyordu. Belkide sadece şaşkınlıktandı bilemiyordum.
İpek Hanım çekinerek yanıma yaklaştı ve "Kızım şuan kalacak bir yerin yok yalvarırım sana bizimle gel sokaklara bırakamam seni, bunca yıl sonra bulmuşken kaybedemem" dedi.
Normalde kabul etmeyi düşünmüyordum, başımın çaresine bakardım bir şekilde, ama dışarıda şiddetli bir şekilde yağmur yağıyordu ve daha tam sağlığıma kavuşamamışken sokaklarda olmam iyi olmazdı.
Mecburen bu teklifini kabul ettim "İpek Hanım, sağlığımı toparlayana kadar sizinle kalacağım ama sağlığımı toparladıktan sonrası için söz veremem." dedim.
Teklifini kabul etmeme sevinirken ona İpek Hanım dediğim için gözlerinden bir hüzün dalgası geçmişti.
Ama onlara alışamadan anne dememi bekleyemezdi benden.
☁️
Eve geldiğimiz de direk nerde uyuyabileceğimi sormuştum.
Onlarla şuan konuşmak istediğimi sanmıyordum.
İpek Hanım beni bir odaya götürdü. Oda sade bir şekilde döşenmişti, yani tam benlikti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
