Kanadı Külden Kelebek

Bölüm 2:Savaşacağım

                                               🦋

Tırtıllar kelebek olduklarının akşamı ölmek için mi savaşıyorlardı?
Kanatları külden kelebek soruyorum sana,
kanatlarını açıp özgürce engin maviliğe kavuşmak için daha neyi bekliyorsun?

Bir kibritle yanan kanatları külden kelebek, ikinci kibritin seni yakması için mi bekliyorsun?

                                           🦋

Sevgili Günlük,

Bugün soğuk hava için ateş yakmıştık.

Ateşin güzelliğinin bu kadar tehlikeli olması hiç adil değil! Babam bana kızarak kızgın kömürü koluma bastı.

Babam benim kolumu yaktı günlük.

Hani babalar daima kızlarını sevip korurlardı? Bunları yazıyorum ki bir gün unutursam eğer izlerimi, iz kokan parmaklarımla yazdığım bu satırları hatırlayayım.

Ben 8 yaşımdan sonra hiç çocuk olamadım günlük. Arhan bütün çocukluğumu öldürdü.

Doğrusu çok korkuyorum günlük.

Öz kızına bunları yapan daha neler yapmaz ki?

Annem o sırada kardeşimi susturmaya çalışıyordu. Bu benim aldığım ilk darbe değildi ama kendi kendime sardığım ilk yaramdı.

Unutma Ahsen,
8. yaşından itibaren unutma.

                                                 🦋

"Sadece kalp kırmak"dedim kendi kendime. Hayatımdaki herkesin yaptığı şey buydu.

Benim bu hayatta başıma gelen tek şeydi bu.

Kalbimin kırılmasıydı.

Dikişle kapatamadığım kırıklarım vardı. İçimde kalan ukdeler.

Mesela babama sarılmak nasıl bir histi? Ellerini vurmak için değilde saçımı okşamak için kaldırması nasıl bir histi?

Ben bunları unutalı çok olmuştu, bu hislere hasret kalalı çok olmuştu.

Hastaneden ailemin burada olmadığını söyleyerek bir şekilde çıkmıştım, Egeli ise söylediğim o şeyden sonra kapıyı çarparak çıkmış bir daha da görmemiştim.

Elimdeki karta bakıyordum. Yaşamak istiyor muydum? Bu kadar yükle tek başıma savaşabileceğime inanmıyordum.

Yardımı red etmem mi gerekiyordu, ben salak değildim.

Bu hayat için çabalayacak insanlar varken nankörlük edemezdim. Belki beni seven kimsem yoktu ama kendim vardım.

Her ne kadar kendimle daha barışamasam da ben vardım işte!

Telefonumdan numarayı aradım. Bir kaç çalışta açıldı. "Alo Alpan Akkan'la mı görüşüyorum?"dediğimde karşıdan "Evet"sesi gelmişti.

"Bir randevu oluşturma şansım var mı?"dediğimde bir kaç kağıt kalem sesi duydum. "Tabi ki"dediğinde gülümsemeden edemedim.

"O halde Ahsen Kargavuş. Ne zaman müsaitseniz o boşlukta geleyim?"dediğimde "Şu an müsaitseniz bana uyar sizi 18.30'a yazayım"dediğinde dudaklarımı yaladım.

Bunu yapabilirdim. "Kliniğinizin konumunu alma şansım var mı?"bir kaç tıkırtıdan sonra telefonuma gelen bildirim sesiyle "Görüşürüz Alpan Bey"dedim.