Hayatın iki yolu vardı,
Bir ruhun dağılan parçaları,
Aklın ve kalbin arasında ibresini şaşırmış bir pusula,
Günün karanlığı ve aydınlığı,
Siyah ve beyaz.
Bir müzik notası kadar uyum içindeki bu renkleri,
İki ayrı parçaya bölüp zıtlaştırmıştı insanlar,
Ama beyaz olmadan siyah karanlığa mahkumdu,
Siyah olmadan beyaz kendi ışığının farkına varamazdı.
Tüm bu ayrımlara inat,
Ruhlarını birleştirdiklerinde,
Zıtlıklar ortadan kalktı,
Ve uyum içinde bir bütün oluşturdular.
Tıpkı bir bedene hükmeden beyin ve kalp gibi,
Bir ruhu tamamlayan iyilik ve kötülük gibi,
Hayatın temelini oluşturan acı ve mutluluk gibi,
Bir günü tamamlayan gece ve gündüz gibi,
Birbirini sarmalayan aşk ve nefret gibi.
Zıtlıklar yaşandıkça güzeldi,sadece diğer yarımızı bulmamız gerekiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖLGELERİN İZİ
Poetry"Yanlızlık benim gölgem olmuştu.Gölgeler her zaman izlerini taşırdı."
