bir şeylerden kaçar gibisin. soluk soluğa ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakinsin. gitmek istediğin belli bir yer yok,
ama kalmak istemediğinden eminsin. sadece biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istemiş gibisin. kendini d...
fasıl, 1 sonunun kötü olacağını bildiğin bir yol, yürümeye değer olabilir mi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
gördüğü bu bembeyaz alçıdan sıkılmış olacak ki bedenini sağa çevirdi. fakat yaptığı bu hareket korkuttu onu, çünkü sağında gördüğü kıyafet dolabında asılı olan kıyafetlerin birer elbiseden ibaret olduğunu ikinci bakışta anlayabiliyordu.
gerçi bu kıyafetlere ikinci bakışta onların hayalet olmadığını, sadece birer kıyafet olduğunu anlayabiliyordu. o, ona kaç kez bakarsa baksın gerçek olmamasını diliyordu. ama hayır, o gerçekti ve iğrençti. o, berbat biriydi.
özlem. berbat bir duygu olduğu kesindi. aşık olan insanın kalbi dayanamazken birinin güzelliğine, özlem olan kalp o güzelliğin yokluğuna dayanamazdı.
tavanı izlerken, ne kadar özlediğini düşündü. nasıl bir özlemdi bu? nefes aldırmıyor, öldürmüyordu da. hissettiği şey özlem miydi? onu da bilmiyordu. gerçi bu hissi 3 gün önce olanları jimin'e anlatırken tanımlamıştı kendi kendine. bağımlılık belki, takıntı.
6 aydır ağlamamış, tek bir göz yaşı dökmemişti. hayatına devam ediyordu. arkadaşlarıyla arası iyiydi, ailesiyle bir sıkıntısı yoktu. yemek yiyor -hatta iştahına açık bile diyebilirim- hobilerini yapıyor, derslerini çalışıyordu. notları da hep olduğu gibi ortalamaydı. uyumuyordu. taehyung, uyuyamıyordu.
sonunun ne olacağını bilmesine rağmen girdiği bu yol yürümeye değmemişti. yolun sonunun kavuşamamak olduğunu düşünmüştü, ikisi de birbirini sevecek ama yine de ayrılacaklardı. o, jeongguk'un bu kadar nankör olabileceğini belki de gururunun böylesine kasvetli bir kibire dönüşeceğinden bir haberdi.
taehyung, jeongguk'u öyle bir özlüyordu ki özlem onun için bir cinayet silahı olmuştu. nefret ediyordu. ölsün istedi, hemen bu akşam ölsün istedi. sonra bu düşüncesinden pişman oldu, çünkü jeongguk ölürse taehyung bir hiç olacağının tabii farkındaydı.
böyle olmaz dedi taehyung. böyle olmazdı, tüm yaşadıklarını gözünün önünden geçirecek hatayı bulacak kimin yazması gerektiğine karar verecekti. ölüm kesindi zaten, taehyung gurursuz ölmek istemiyordu.
düşünmeye başladı, nasıl tanışmışlardı sahi?
üniversite sınavına 2 yıl kala, lise 3, okulun ilk haftası.
^
selam.
bu fic'i içimi dökmek için yazıyorum. beğeni ve yorumlarınız beni çok mutlu eder. ama bunları yapmasanız bile burası benim günlüğüm.
