Titreyen ellerimi pencerenin pervazına koyup kendimi yukarıya çektim. Ev sahibi yine bozuk olan pencere kulpunu tamir ettirmemişti demek. Sorumsuz insan, diye düşündüm kendimce. Bir yandan da teşekkür ediyordum. Yaşamak için ona muhtaçtım ve o bilmeden bana yardım ediyordu.
Kendimi zorla pencereden içeri ittim. Bedenim yere çarptığında açlıktan acının farkına bile varmamıştım. Yavaşça yerden kalkıp ağır adımlarla ilerledim. Televizyon dedikleri şey açıktı ve etrafı aydınlatıyordu. Sevgili yemek kaynağım ise hemen karşısında uyuyordu.
Derin bir nefes aldım. Uyuyor olmasına sevinmiştim. Tıpkı televizyondaki adam gibi yavaş adımlar ile ona yaklaşıp baş ucuna eğildim. Açlıktan ölmek üzereydim ve eğer biraz daha böyle kalırsam, bayılmam kaçınılmaz olurdu. Yüzünü ellerim arasına alıp başını hafifçe yana yatırdım. Boynu şimdi daha açıktaydı.
Ve kendisine ait o hoş koku. En az kan kokusu kadar -belki ondan bile daha fazla- hoşuma gidiyordu. Gözlerimi kapayıp bu kokuyu daha fazla duymak için biraz daha yaklaştım.
Gülümsüyor muydu o? Sanırım içip bayıldıkları o sıvıdan içmişti. Fakat etrafta o içeceklerin şişelerinden yoktu.
Belki de dışarıda içip öyle geldi diye düşündüm kendimce. Bu insanlar her şeyi yaparlardı. Sivrileşen dişlerimi yavaşça boynuna geçirdim. Atar damarının hemen arkasına. Ağzım demirimsi tat ile dolmuştu; en sevdiğim tat. Birkaç dakika bile sürmeden geri çekildim. Kendime hakim olamazsam vücudundaki tüm kanı içebilirdim. Ama onun ölmesini istemiyordum. Ağzımın kenarından akan kanı elimin tersi ile sildim. Bu birkaç gün hayatta kalmama yeterdi.
Ancak ayağa kalkmak üzereyken gözlerim parıldayan gözler ile buluştu. O... ne zamandır beni izliyordu?
Korku ile gerilerken ayağım yerdeki yastıklara takıldı. Sertçe sırtüstü yere düşmüştüm. Acıyla inlerken kanını içtiğim insan elini boynuna koyarak oturur pozisyona gelmiş, tıpkı benim gibi korkuyla gerilemeye çalışıyordu.
Gitmeliydim. Gitsem iyi olacaktı. Hemde hemen. Yerden hızla kalkıp acıyan sırtıma inat hızla içeri girdiğim pencereden zıplayarak çıktım. Dengemi sağlamak zor olmuştu. Arkamdan her ne kadar seslense de durmayıp koşmaya devam etmiştim.
Çok, çok korkmuştum.
