Ben onların nerde olduklarınu düşünürken aklıma bir fikir geldi. Dışarı çıkıp dışarıda arayacaktım onları. Yani en azından öyle planlamıştım. Odama döndüm ve üstümü giyindim. Montumuda alıp çıktım dışarıya. Ya kaybolursun diyede düşünmüyor, korkmuyor değildim. Ama sevgilim için kendimi tehlikeye atabilirdim. Attımda. Dışarıya çıktığımda ilk olarak mahalleyi turladım. Daha sonra şirkete doğru ilerledim. Şirkete vardığımda şirketin kapalı olduğunu gördüm. Yinede girebilirdim belki diye düşünerek kapıya yöneldim. Kapıyı açmaya çalıştım. Ne kadar zorlasamda açılmıyordu. Son çare zile basmaktı. Jyp uppanın odasının olduğu katın ziline bastım. Birkaç dakika bekledim fakat kimse açmadı bana kapıyı. Şirket kapalıydı belli ki. Etrafta aramaya devam ettim. Artık yavaştan caddeye doğru gidiyordum. Caddeye çıktım ve karşı yola geçtim. Marketlere baktım, sokaklara baktım ama yoklardı işte. Artık umudum kesilmişti. Ama aramaya devam ettim. Akşam olmuştu ama onlar hala ortalıkta yoktu. Her yere baktım. Sadece ailelerinievine gitmedim. Çünkü gidemezdim. Evleri çok uzaktaydı. Ve yanımda güvenlik yoktu. Mecburen yurta döndüm. Demek isterdim ama dönemedim. Hiç bilmediğim bir yolda kalabalığın için kaybolmuştum. Artık çaresizliğe kapılmıştım. Bir kenara oturup ağlama başladim. Yanıma bir bayan oturdu.
X: noldu küçük kız neden ağlıyorsun?
İyi bir kadına benziyordu.
Min: abilerim kayboldu..onları ararken bende kayboldum...
X: gel polise gidelim seni abilerine kavuştursunlar
Min: bütün seoulda aradım onları...bulamadım polislerde bulamazlarki...ve ayrıca karakola gittim...içerde hiç polis yoktu....
X: ozaman seni evine bırakayımmı?
Kafamla onayladım. Kadına adresi verdim. Beni yurduma bıraktı. En azından yurttaydım bu yüzden içim rahattı. Kadına teşekkür ettim ve içeri girdim. Kadında gitti. İçeri girdiğim gibi ilk işim tuvalete gidip yüzümü yıkamak oldu.
