Η κυρία με τα κόκκινα μαλλιά

Παίζοντας με τη φωτιά

«Τι έγινε ρε; Ποια ζαχαρώνεις και σου κόλλησε το σαγόνι στο πάτωμα;», τον ρώτησε ο φίλος του, από δίπλα.

Ο Μελέτης ήπιε μια γουλιά από το ουίσκι του χωρίς να του ρίξει ματιά. «Μπάνισε λίγο την ξανθιά στο μπαρ. Αυτή με το πράσινο φόρεμα».

Ο άνδρας δίπλα του γύρισε διακριτικά και κοίταξε τη Θάλεια. «Καλό κομμάτι, δεν την έχω ξαναδεί».

Άφησε το ποτήρι με δύναμη πάνω στο τραπέζι. «Πάω να κάνω παιχνίδι».

Σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε να φύγει, όμως η φωνή του φίλου του τον σταμάτησε. «Μ' αρέσει που τιμάς το στεφάνι σου!»

Πλησίασε ξανά και έσκυψε ελαφρά για να του μιλήσει. «Καρφί δεν μου καίγεται για το στεφάνι μου. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να πάρω την κόρη μου πίσω και να καταστρέψω τον Μεταξά. Η Αναστασία, ούτως ή άλλως, θα είναι παρελθόν μόλις τελειώσω με τον αδερφό της».

Σήκωσε ελάχιστα το κεφάλι από το ποτό της και τον είδε να την πλησιάζει. Ήταν ψηλός με σκούρα καστανά μαλλιά. Το μούσι του αγρίευε τα χαρακτηριστικά του, ενώ το βλέμμα του έμοιαζε να γυαλίζει όσο την πλησίαζε. Έκλεισε τα μάτια της και τέντωσε ελαφρά προς τα πίσω τον λαιμό της, ενώ ταυτόχρονα πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Τα βλέφαρά της άνοιξαν ξανά, όμως δεν τον κοίταξε. Αρκέστηκε στο να παρατηρεί το ποτό της.

Ένιωσε μια παρουσία να κάθεται στο σκαμπό μπροστά της και να την κοιτάει αδιάκριτα. Σήκωσε το βλέμμα της και τον κάρφωσε με το πιο γλυκό και λάγνο βλέμμα της. Τα πράσινα μάτια της έλαμπαν και στιγμιαία η ανάσα του κόπηκε.

«Μόνη;», τη ρώτησε με τη βαριά του φωνή.

«Όπως φαίνεται...»

«Τόσο όμορφη κοπέλα... Πως και δεν ήρθες με την παρέα σου;»

«Δεν έχω παρέες στην Αθήνα, δεν είμαι από εδώ».

«Αλλά;»

«Από Θεσσαλονίκη».

«Είσαι φοιτήτρια;»

«Της Φιλοσοφικής».

«Μάλιστα». Έκανε νόημα με το χέρι του στον μπάρμαν και εκείνος τους πλησίασε. «Βάλε μας δύο ουίσκι κι ότι πάρει η κυρία σήμερα κερασμένο από μένα».

«Μάλιστα κύριε».

Η Θάλεια του χαμογέλασε γλυκά και έγειρε ελάχιστα μπροστά το σώμα της. «Ευχαριστώ, πολύ ευγενικό εκ μέρους σας... Έρχεστε συχνά εδώ;»