Son Damla

《4》

Gözlerim sonuna kadar açılmışken Meriç'e bakıyordum kapıdan içeri girdiği gibi yanıma koştu.Beni ayağa kaldırdı ve inceledi."İyi misin?" Cevap verememiştim iyi miydim bilmiyordum.Beni kendine yaslandığında gerçekten kendimi güvende hissetmiştim ve bu tanıdıktı.Silahları sevmiyordum,abimi hayattan koparan şeydi silahlar ve en son kendimi abimin kollarında bu kadar güvende hissetmiştim.
"Anne!"diye bağırdım babam abim ve ben oyun oynuyorduk ve buna anneminde dahil olmasını istiyordum.Annem içeri geldiğinde hep birlikte oyun oynuyorduk,kapı sesiyle birlikte babam kapıya bakmaya gitmişti,silahlı 10 adam içeri girdiğinde korkudan anneme sarılıyordum.Silahlar bana doğruldu,annemin babamın elleri ve ayaklarını bağlıyorlardı,evin tek kızıydım,dolayısıyla değerliydim,silahtan çıkan kurşun bana doğru yol alırken gözlerimi sımsıkı kapatmıştım artık beni koruyacak hiçbirşey yoktu.Kurşunun bana saplanmasını beklerken annemin çığlığı ile gözlerimi açtım önümde kanlar içinde yatan abimi gördüğümde boğazım yırtılacak gibi bağırmıştım.Abim önümdeydi,kanlar içindeydi,kurşun tam kalbine isabet etmişti.Yaşıyordu o ölemezdi kahramanlar ölmezdi.Abime sarılıp ağlarken son damla kanda akmıştı ve artık abim yaşamıyordu 16 Ekim benim cehennemim olmuştu,o gece abimle benide gömmüşlerdi sanki.
Anılar aklımda canlanırken Meriç'e daha sıkı sarıldım.Gözlerimden yaşlar akarken sanki teselli etmek istiyormuşçasına saçlarımı okşuyordu.

                                   🌘

Herşeyi anlatmıştım artık biliyordu,sonuçta artık beraberdik saklanacak birşeyde yoktu.Olanları bildiği için sarılmam ona garip gelmiyordu,ilk defa birinde abim kadar güvende hissetmiştim ve bırakmak istemiyordum.Koltukta otururken gözlerim kapanmaya ve uykum gelmeye başlamıştı,gözlerim kapanırken az çok dediklerini duyabiliyordum"Üzülmeni istemiyorum,yanımdayken korkmanı gerektirecek hiçbirşey yok,sana gözüm gibi bakacağıma yemin ederim,ne kadar bir abin kadar olamasamda en iyisi olmaya çalışacağım."Söylediklerini daha net anlamaya başlamıştım ve gözümdeki yaşlar göğsüne aktığında silmeye çalışıyordu,gerçekten birisi abim gibi olabilir miydi?abimin hissettirdiklerini hissettirebilir miydi?ya da onun kadar sevebilir miydi?Abimin cesedine sarıldığım gün bişeyleri anlamıştım,artık tek başımaydım,kendim savaşmak zorundaydım,yanımda kimse olmayacaktı,birisi bunu değiştirebilir miydi?

                                  🌘

Sabah uyandığımda heryerin bembeyaz olduğunu gördüm.Kar yağmıştı ve ben kar oynamasını çok severdim,dün ki olaydan sonra dışarı kendim çıkamazdım,hemen Meriç'in odasına koştum kapıyı açtığımda kimse yoktu,oflayarak arkamı döndüğümde kafam sert birşeye çarpmıştı,ne olduğuna bakmak için kafamı kaldırdığımda gözgöze geldik,gülümsedim ve kapıyı kapattım.Ne var dermişçesine baktığında "Kar oynayalım mıı?" Diye sordum şirin bir sesle "Olmaz." Dedi.Sinirlerim bozulmuştu, ne olurdu oynasaydık,ama ben onu ikna edecektim başka yolu yoktu.

Yanına yaklaşıp"Lütfeen,ya hadi Meriç sadece kar oynayacağız."

"Olmaz."

"Neden?"

"Hasta olursun."

"Ya olmam lütfen ya."

"Olursun."

"İyi,bende kendim çıkarım."dediğimde sinirli bir şekilde bana baktı ve "İkna etmek için hep böyle mi yaparsın?" Diye sordu,kafamı salladım, kısık bir sesle "Seninle işimiz var o zaman." Demişti.

Sırıtarak odadan ayrıldım ve kendi odama geçtim.Kalın krem rengi bir kazak ve siyah bir tayt giyip odadan çıktım.Koridorda beklerken kafasını kaldırdı ve bana baktı sonra altımdaki tayta baktı ve kaşlarını çattı "O taytla üşürsün başka birşey giy." Dedi "Etek olur mu?" Dediğimde daha da sinirlenmiş olacak ki kaşlarını daha çok çattı.Önünden geçip siyah şişme montumu ve botlarımı giydim,ama o hâlâ koridorda bekliyordu "E hadi gelmeyecek misin?"
"Önce taytını değiştir."
"Sen bilirsin ben de kendim çıkarım."dedim ve tam çıkmaya yöneliyordum ki kolumdan tuttu "Tam bir baş belasısın." Dedi.Flört eder gibi yüzüne yaklaşıp "Bunu sen istedin." Dedim ve sırıtarak montunu giymesini bekledim.

Kapıdan çıktığımızda heryerde kar vardı,gözlerime inanamayarak karların içine doğru yürüdüm Meriç'te bir yandan montumdan tutarak herhangi birşeye karşı tetikte duruyordu sanırım,arkamı döndüm ve Meriç'i kara çektim,ancak kollarını belime sardı ve ikimiz üst üste düştük,nefeslerimiz birbirine karışırken sordu "Neden beni kara çektin?"
"Sen neden beni çektin?"
"Sen beni çektiğin için çektim."
"Of tamam kalk kardan adam yapacağız daha."diyerek ayağa kalktım.Biraz sonra o da kalktığında karları yuvarlıyorduk,"Benim ki bitti." Dedim elimdeki büyük kara bakarken.Arkadan Meriç "benim ki de bitti." Dediğinde arkamı döndüm,yaptığı kar topunu görünce gözlerim faltaşı gibi açıldı."Ama hile yapmışsın,benim sihirlerim yok ki."
"Sihir kullandığımı kim söyledi ayrıca sihirlerim yok,güçlerim var."
"Her neyse sihir veya güç bu kadar kısa sürede bu kadar büyük yapamazsın."
"Yaptım ama."
"Iyi getir o zaman birleştirelim."
Kar topunu getirdi ve benimkinide üstüne koydu,küçük bir tane daha kar topu yapıp onuda üstüne koydu.Havuç,atkı ve siyah boncuklarla kardan adamı süsledik.
"Eve geçelim mi artık?"diye sordu.
"Tamam,olur." Dedim ve eve doğru yürümeye başladık.Evin içi sıcacıktı hemen odama koştum ve bol bir eşofman takımı giyip aşağıya indim.Mutfağa yemek hazırlamaya girdiğimde herşey zaten hazırdı,Meriç'e baktım ve "Herşeyi güçlerinle mi yapıyorsun?" Diye sordum "Evet." Dediğinde şaşırmamıştım benim de olsa bende yapardım.

Yemeğimiz bittikten sonra içeriye geçip koltuklara oturmuştuk aklıma gelen şey çok hoşuma gitmişti "Korku filmi izleyelim mi?"
"İzleyelim." Bu sefer hayır demediği için biraz garipsedim ama hemen mutfağa koşup mısır patlamıştım içeri geldiğimde oda jelibon ve kolalari hazırlamıştı.Kanepeye oturup filmi başlattı.Çok ta korkutucu değildi.

Filmin ilerleyen dakikalarında gerçekten korkmaya başladığım için Meriç'e yaklaştım bana bakıp güldüğünde komik bir şey mi yaptım diye düşündüm ama yapmamıştım.Aniden çıkan canavar ile Meriç'in üstüne zıplamam bir oldu bakıştığımızda yüzüme doğru yaklaşıp "Çok korktun sanırım üstümde olduğuna bakılırsa." Demişti.Utançtan yerin bin kat dibine giriyordum.

                                  ***