Son Damla

《7》

YAZARDAN~
Daha fazla dayanamazdı,çok kan kaybediyordu. Meriç kötü birşeyler olduğunu hissederek acele bir şekilde eve gelmeye çalışıyordu. Evin önüne geldiğinde yerde yatan teni bembeyaz olmuş kanlar içinde yatan kızı görmeyi beklemiyordu hemen yanına koşup kızın küçük bedenini kucağına aldı başını göğsüne yasladı,kendi güçlerini kullanarak iyileştirmek istemişti. Neden olmamıştı?
Uyanması lazımdı,onu böylece bırakamazdı.

Ambulans geldiğinde kucağındaki kızı bir an bile kendinden ayırmak istemesede sedyeye koymuştu,kendiside ambulansa bindiğinde endişesi biraz azalsa da asla sona ermemişti,ölmezdi ölmeyeceğini biliyordu,peki neden bu kadar endişeliydi?
Vampir ölmeden kızı ölemezdi bunu biliyordu evet ama gereksiz bir endişe içindeydi.
Kızın pürüzsüz yüzünün üzerine düşen bir damla gözyaşını akmadan silmeye yeltenmişti,ağlamasını istemiyordu yanında olduğu her an mutlu olmasını istiyordu. Vampirler hiçbirşey hissedemezdi,ancak konu kızları olunca bu konunun hiç bir etkisi yoktu.

Yoğun bakım ünitesinin önünde oturmuş bekliyordu. Hissettiği şeylere anlam veremiyordu. Doktor ameliyathaneden çıktığı gibi ayaklanmıştı,iyi bir haber bekliyordu,doktor konuşmaya başladığında biraz tereddüt eder gibiydi,bıçak yarasının derin olması onun daha dikkatli davranmasını gerektiriyordu bu Meriç için hiç sorun değildi,ona prensesler gibi bakabilirdi suan tek isteği onun çıkmasıydı...

Zaman geçtikçe endişesi artsada bunu belli etmemek için büyük bir çaba sarf ediyordu onu öyle görünce canı o kadar yanmıştı ki,onun çektiği acıyı düşünmek bile istemiyordu.

🌒
ALEV~
Gözümü beyaz bir odada açtım en son neler olduğunu gram hatırlamıyordum ama karnımdaki acıyı bariz bir şekilde hissedebiliyordum. Meriç uyandığımı görünce hızlı bir şekilde yanıma geldi
"İyi misin?" Diyerek adeta yanıma koştu,zorlukla başımı sallayarak onayladım. Hafif yatakta doğrulmaya çalıştığımda keskin bir acıyla tekrar geriye yattım Meriç kızar gibi konuştu "Bir şeye ihtiyacın olduğunda Meriç demek senin için bu kadar mı zor?" Aslında haklıydı ben yaralıydım ve herşeyimi ona yaptırabilirdim "Meriç."
"Efendim?"
"Beni hastaneden çıkar."
"Tamam." Dedi ve odadan çıktı,ne yapacağı hakkında hiç bir bilgim yoktu ama ona güveniyordum.

Biraz sonra odaya geldiğinde tek bir hareket ile eşyalarımı topladı,ben kalkmakta biraz zorlansamda Meriç'in bu acıyı en aza indirmeye çalıştığını biliyordum,hastane odasından çıktığımızda dışarıda ki koku midemi bulandırdı,yüzümü buruşturduğumda Meriç anlamış olacak ki "Az kaldı." Diyerek cevapladı.
Arabasının yanına doğru giderken kasıklarımda ki acıyla inledim Meriç elindeki eşyalarımı arabaya önceden koyduğu için beni rahatça kucağına aldı ve arabaya doğru götürdü,kapıyı açıp beni yavaşça koltuğa bıraktı,kendisi de arabanın etrafından dolanıp koltuğa geçti ve arabayı çalıştırdı. Eve doğru sürmeye başladığında karnımda ki acıyı çok net hissedebiliyordum fakat belli etmemeye çalıştım.
Eve yaklaştıkça kalbim hızlanmaya başlamıştı neden böyle hissettiğime anlam veremiyordum,tekrar orayı göreceğimden mi ve ya tekrar aynı şeylerin yaşanacağını düşündüğümden miydi bu korkum?
Meriç farketmiş olacak ki elini bacağıma yerleştirip sakinleştirircesine okşamaya başladı,hoşuma gidiyordu nedensizce Meriç'in her dokunuşu hoşuma gidiyordu. Zaten birbirimiz için yaratılmıştık daha fazla direnmenin bir anlamı yoktu,elini alıp daha yukarıya çıkararak vajinama denk gelecek şekilde bıraktım Meriç şaşırmış bir şekilde bana döndü elini oraya daha da bastırınca yandan bir gülüş atıp daha da hızlandı,koltuğa yapışık bir şekilde gülerek onu izliyordum,ben onu gerçekten seviyordum bunun farkına varmak ise onu daha da sevmemi sağlıyordu,sevgi saf bir duyguydu herkese karşı aynı şeyi hissedemezdin içinden gelmesi lazımdı zorla sevgi olmuyordu ve tam şuan burada yaşananlar gerçek sevgiydi,onun beni sevdiğini ve ya sevmediğini bilmiyordum ama bir şey biliyordum ben onu gerçekten seviyordum,zamanı mı boşa harcamak istemiyordum onunla mutlu ve sade bir hayat istiyordum her şey den uzak,kötülüklere kalkan açmış,dışarıdan gelecek herhangi bir darbeye karşı dayanıklı bir ilişki,zor değildi,ama herkes için de mümkün değildi,güldüğünü çok görmemiştim ama gülüşünde saklı bir şey vardı,bunu bulmam lazımdı...

🌒

Evin önüne geldiğimizde kalbim daha hızlı atıyordu ama yanımda Meriç vardı bu yüzden korkmamam gerektiğini biliyordum,arabadan önce kendisi inip daha sonra benim tarafıma dolanarak kapımı açtı,nazik bir şekilde elimi tutarak arabadan çıkardı evin önüne gelince anahtarla kapıyı açtı,önümde diz çöktüğünde ne olduğunu anlayamamıştım daha sonra botlarımın fermuarını çözüp ayakkabılarımı çıkardı bu yaptığı karşısında gözlerim dolmuştu bir elini bacaklarımın altından geçirip diğer elini belimden geçirip beni kucağına aldı ve merdivenleri çıktı benim odama gidecek sanarken kendi odasına doğru yöneldi,beni yatağa bırakıp dolabına gitti onun odasında da mı bana özel dolap vardı?
Çok ince düşünüyordu,bu benim çok hoşuma gidiyordu.
Eline açık pembe bir kazak ve beyaz bir tayt aldı,yanıma gelip belimden destekleyerek beni doğrulttu daha sonra hiç beklemediğim bir şey yaparak kazağımın uçlarından tuttu ve yukarıya kaldırdı,ben onun karşısında sadece sütyenle dururken rahatsız olmamı istemiyormuş gibi göğüslerime bakmadan kazağı giydirdi,daha sonra taytımı çekmek için taytımın üstünden tutunca hafif kalçamı kaldırarak daha rahat çıkarmasını sağladım aynı hareketi taytı giydirirken de tekrarladım,erkek olmasına rağmen çok güzel kombin yapmıştı,beni yatırıp yatağın kenarına oturdu ve saçımı okşayıp alnıma bir öpücük kondurdu
"Hadi yat uyu artık,dinlen." Dedi ve elimi eline alıp öptükten sonra odadan çıktı,gözlerimde kapanmaya başladığında daha fazla direnmeden uykuya daldım.

🌒
YAZARDAN~
Genç adam,kızı kurtarmaya çalıştığında neden olmadığını merak ediyordu,herhangi bir cevap bulamadığı için vampirlik kılavuzunu incelemeye karar vermişti ne kadar uğraşsa da bulamamıştı yine de umudunu kaybetmeyecekti sayfalarca yazıyı incelemişti hiç bir ayrıntısını kaçırmıyordu,son sayfalara geldiğinde aradığı cevabı bulmuştu...
"Vampirler eşlerine bağlandıkları,iki tarafında birbirini sevdiği zamana geldiklerin de artık birbirlerine muhtaçtırlar. Eşleri bitkin olduğu sürece hiçbir işe yaramamaya başlarlar,bunun nedeni vampirlerin eşlerine değer vermesini,hainlik yapmaması ve eşlerine gerçekten iyi bakmasını sağlamaktır. Kayayı kaya yapan moleküllerin birleşmesiydi ve bir atomu bile ayrılsa onun kaya olmayacağı bir gerçekti..."
Genç adam okuduklarıyla biraz şaşırsada artık gerçekten birbirlerine bağlı oldukları bir gerçekti,hiç bir şekilde birbirlerine hainlik yapamazlardı bunun cezasını sadece vampir değil vampirin eşi de çekecekti vampirlerin adaletinde hiç bir şekilde eşitsizlik olmazdı,olamazdı ne kadar o tanrıda olsa kuralları o koymuyordu,onun da uyması gereken kurallar vardı,hiç kimse başıboş değildi bu tanrı bile olsa...

***
•Final mi yapsak??