Hij hield van hem, hij hield zo ontzettend veel van hem.
Weet je wat het is, Matthyas zou gewoon zo graag gelief worden als anderen. Dat is alles wat hij ooit heeft gewild, dat iemand ook een beetje voor hem zorgt ipv hij voor iedereen.
Dat gat werd gevuld door Milo, zijn ex, sinds 3 maanden geleden . Hij laat zijn telefoon uit zijn handen vallen, op het scherm staat een instagram story van Milo, hij ziet er gelukkig uit. En dat doet nog meer pijn.
Milo maakte het uit, hij was niet meer verliefd terwijl Matthyas nog op de roze wolken zat. Hij heeft hem gesmeekt om te blijven, maar hij is weg.
Het voelt alsof hij niemand meer heeft, 'bro's before hoes' (ook al is Milo een jongen) hij heeft die code verbroken. Zo verloren in zijn liefde voor Milo heeft hij iedereen laten vallen. Milo wilt geen vrienden meer zijn wat begrijpelijk is vanuit zijn aspect, Matthyas zou namelijk nog steeds verliefd zijn en dat zou alles anders en raar maken.
Matthyas heeft al 2 weken niet meer gehuild, hij voelt leegte en boosheid. De boosheid is namelijk makkelijker te voelen dan verdriet.
Het is bijna kerst, wat hij alleen zal vieren. Zijn pleegouders heeft hij toen hij 18 werd verlaten en nooit meer gesproken, hij heeft geen contact meer met zijn broertjes en vrienden dus ook niet.
Hij staat op en kleedt zich aan. Eenmaal in de keuken ziet hij in de kastjes alleen nog maar wat rommel liggen, zoals een zak pasta en een blik soep. Daardoor besluit hij om naar de supermarkt te gaan.
Hij slentert de deur uit, er is geen hond op straat, de lucht is depressief makend grijs en het miezelt.
Op dit soort dagen denkt hij na over waarom hij niet gewoon een diy dood neemt. Want was het het waard om voor een tijdje blij te zijn maar het eindigt zoals altijd kut. Of was het misschien beter als het nooit was gebeurd? Het enigste waar hij aan denkt is hoe dom hij is, al zijn connecties heeft hij weggegooid als grof vuil omdat hij ervan uit ging dat deze liefde voor eeuwig zou zijn. Nu is het over en kan hij opnieuw beginnen.
Hij loopt de coop in en hij loopt naar de brood afdeling. Daar staat een andere jongen kaiserbroodjes te scheppen. Geduldig staart hij naar de tang er is er namelijk maar eentje en het is ook weer asociaal om het met je blote handen te pakken. "Ik zal voor je opschieten." lacht de jongen, Matthyas glimlacht, "ga je een weeshuis voeden?" vraagt hij omdat hij ziet dat er al minstens 10 broodjes in zijn zakje zitten. "Soort van, er zijn vrienden op bezoek, ik ben een beetje vergeetachtig dus ik was vergeten broodjes te halen. Nh zitten er 9 hongerige jongens in mijn huis te wachten, ik denk iets van 2 per man dus dat zijn 20 broodjes. Dus ik denk dat ik nog een zak moet scheppen, maar neem de tang eerst maar." Vertelt hij waarna hij de tang aan Matthyas overhandigd.
"Wat zijn jouw plannen voor de kerstdagen?" vraagt de man. Natuurlijk een pijnlijke vraag voor Matthyas, "niks eigenlijk. Jij?" "Oh waarom niks dan?" Vraagt hij nu wel nieuwsgierig. Matthyas kijkt een beetje wantrouwig, gaat hij nou echt zijn hele levensverhaal vertellen aan een man die hij net vijf seconden kent? Maar aan de andere kant boeit het hem niks en begint hij alles te vertellen. "Ik heb niemand meer." Zegt hij als laatste, hij lacht het een beetje weg. "Das pijnlijk. Zeg, wat nou als je gezellig met mij mee komt?"
Weer overdenkt hij zijn keuzes maar stemt uiteindelijk in. Bij de kassa rekent de man, waarvan Matthyas de naam nog steeds niet van weet, de nu 22 broodjes af.
Ze lopen samen de winkel uit. "Ik woon hier een kwartiertje fietsen vandaan. Ben je met de fiets of?" vraagt de man, "ik ben met de voet." De man glimlacht, "ga je dan bij mij achterop? Als je dat natuurlijk wilt, beetje vreemd aangezien we elkaar pas 5 minuten kennen." Matthyas lacht, "nou spring achterop zou ik zeggen." En ze fietsen weg.
