Gerçekten herşeyin bittiğine öyle kaptırmışımkı kendimi o mutlu rüyadan uyanırken kendimi hakimin karşısında buldum. İstiyor muydum ondan vazgeçmek bilmiyordum. Bildiğim tek şey canımın fazla fazla acıdığıydı. Ama gururum kendimi tutuyordu hıçkıra hıçkıra ağlamamak için. Asla kabullenemeyeceğim bir şey yapmıştı. Evet evet... Bir gecelik zevk için beni harcadı. Affedemezdim. Affedemem. Bana bakışını hala hatırlıyorum. Gitme der gibi. Seni hala sevdiğimi kendime bile söyleyemezken orada yapamazdım bunu.
Sonunda boşandık. Odadan avukatıyla çıkarken surat ifadesinin donukluğu.. Biz Mehmet'le Güneş... Ailelerimize karşı çıkıp evlenmiştik. Babalarımız ortak olmasına rağmen bizim yüzümüzden sadece işleri değil dostlukları da bitmişti.. Mutsuz muyduk? Tabii ki hayır. Şuan sadece ayaklarımın üstünde durabildiğim için mutluydum. Ama yalnızdım.. Biz bir bütündük. Kocaman bir villada sadece ikimiz yaşıyorduk. Teras katı yatak odamızdı.
