Artık her şeyden vazgeçmiş evle iş arasında rutin gidip geliyordum. O'mu? İşe bile gelmiyordu. Öyle özlemiştim ki.
Yine bir gün işe gelmiştim. Gelmeyeceğinden emin oturdum çalışıyordum. Geldi... Takım elbisesiyle o kadar hoş görünüyordu ki gözlerim adeta her yerde onu arıyordu. Durdu.. Gözlerimiz birbirine kenetlenmişti. Yüz ifadesindrn ilk defa hiçbirşey anlamamıştım. Öyle boş, öyle donuk bakıyordu ki.
Günlerdir miğdem bulanıyor, durduk yere başım dönüyordu. Stresten olsa gerek diye ciddiye almadım. İş çıkışı otoparka inmek için asansöre bindim. Ve yanımda birtek Mehmet vardı. Hiç yokmuşuz gibi ya da sıradan iki insan gibiydik. Düğmeye basmak için elimi uzattığımda ellerimiz birbirine değdi. Yavaşça kafamı döndürdüm. Gözleri bendeydi. Tam o sırada lanet asansörün kapısı açıldı. Otoparka giderken birden başım döndü. Sonrasını hatırlamıyorum.
Gözlerimi hastanede açtım. Başımda Mehmet... Saçlarımı okşuyordu. Güneş, Güneş diye adımı sayıklıyordu. O anın hiç bitmemesini diledim.. Doktorun odaya girmesiyle gözlerimi açtım. Söylediği cümleyle ikimizde şaşkınlıktan birbirimize bakıyorduk..
Doktor;
'' Tebrikler 3 aylık hamilesiniz.''
