ISLA DE ESMERALDA

Chapter 7

Habang nagluluto ako ay nasa hindi naman kalayuan si Don. Binabantayan niya ang mga kilos ko. Kanina-nina 'rin ay sinabihan niya ako na aalis na 'raw ako sa isla. Hahanap na 'lang 'daw siya ng ibang kasambahay.

He also tell me, na kahapon 'raw ay tinawagan niya ang Ina't kinausap pero hindi ito pumayag sa suhestiyon niya. Nanganganib 'raw kasi ang buhay ko dito. Pinabayaan ko 'lang siyang mag-rant at nalaman ko na bukas ang alis niya papuntang Paris para asikasuhin ang isang negosyo nila doon.

"I don't care if we lost a best investors in the world. Hindi naman 'yun kawalan sa negosyo namin, and besides, I would like to spending my day here. Babantayan ko na 'rin si Yohann," wika nito na siyang kinalingon ko.

"Don, hindi naman siguro 'yun mabuti. Mamayang gabi, umalis ka na lamang para makapag-impake ka 'pa ng mga gamit mo, besides, maayos naman ako dito. Don't worry, about me. Magdodoble ingat na ako, sorry, kung sinuway ko kayo. Hindi ko na 'yun uulitin," wika ko at nilampasan siya. Bitbit ang mga sahog sa lulutuin ay lumapit na ako sa kawali at binuhos 'yun.

"Sigurado ka?" Alanganin na tanong nito.

"Siyempre," wika ko habang sina-saute ang mga gulay kasama ang hiwa ng mga karne.

As the hours pass by, umalis nga si Don. Sinigurado ko pa'ng umalis na siya bago ako bumalik sa silid ko. Batay sa nalaman ko, one month siyang mananatili sa Paris. Wala na 'ring mag-ra-rant sa 'kin sa wakas kapag ano ang ginagawa ko. Nakangiti akong nahiga sa kama at dinamdam ang lambot nito.

Nagising na lamang ako dahil sa mahinang katok. Napabalikwas agad ako sa bangon ng makitang alas siete na pala sa umaga. Halos takbuhin ko na ang pintuan dahil sa taranta.

"Manang," hingal na tanong ko pagbukas ng pintuan at sumilip pa sa labas.

"Kanina pa kita kinakatok kaso hindi ka talaga nagigising," wika nito. Umalis ang tingin ko kay Manang at napunta 'ron sa kusina sa hindi kalayuan.

I saw a silhouette of man in the kitchen.

"Asawa ko 'yang nasa kusina." No. Probably not! Dalawa sila.

"Manang, ako na ang maghuhugas ng plato," wika ko at dadaanan na sana siya pero hinawakan niya ang kamay ko.

"Nandiya'n si Senyorito sa kusina. Ibinilin ka sa 'kin ni Don na huwag kang lumapit kay Senyorito at makipag-usap. 'Yun 'rin ang bilin sa 'kin Senyora kaya, diya'n ka muna. Hintayin mo na lamang na umalis si Senyorito." Napabuntong hininga na lamang ako at hindi nakipagtalo kay Manang. Naiintidihan ko naman sila, 'eh.

Teka, may sakit ba sa ulo si Senyorito Yohann? Parang wala naman, 'ah.

Hindi ako mapakali habang nakaupo lang sa kama ko at walang ginagawa. Bumaba agad ako sa silid ko at nakita ko siyang palabas na ng kusina kaya nagtago agad ako sa pintuan ng silid ko. Probably, pabalik siya sa silid niya sa taas.

My fist clenched as I remember his situation in the last room. Kinakadena siya do'n pero bumabalik pa 'rin siya.

"Umuwi ka 'na pala," wika ko ng tuluyan na siyang makatungtong sa pang-unang baitang sa upstairs. Natatabunan ang mukha niya dahil sa matataas niyang buhok at wala pang suklay. Mas lalong hindi ko makita ng maayos ang mata niya dahil nakayuko siya. Napansin ko 'rin ang mga pasa sa kamay niya at sa mga paa.

Maayos na ang kaniyang suot ngayon na damit at pajama hindi katulad kahapon nu'ng hinabol ko siya. May punit kasi 'yung kahapon at medyo may mga mantsa pa. Parang bago 'rin siyang paligo dahil nanunuot sa ilong ko ang amoy ng pabango na ginamit niya. Pero hindi pa 'rin maialis ang tingin ko sa pasa ng braso niya.

"I was. I was waiting him to leave," tukoy nito sa kapatid. "If he'd saw me probably he will punch me, it make me scared."

"Bakit mo siya hinayaang saktan ka niya?" Sympathy was written all over my face.