Warning: The following content may contain sensitive material that may not be suitable for all readers. This may include violence, sexual content, or other material that may be offensive or disturbing. Reader discretion is advised. If you are sensitive to such topics, it is recommended that you do not proceed.
Melodies Of The Rain
Kasalukuyan akong nag reresearch tungkol sa mga taong may sakit sa pag iisip, na ang tawag ng ibang tao ay baliw or mga siraulo.
dahil para sa akin, ang totoong baliw ay ang mga taong nag iisip na may sira sa utak ang kapwa nila tao.
Naiintindihan ko yung mga taong sinasabi nilang baliw o siraulo, pero para sakin hindi sila baliw, at wala silang sira sa pag iisip.
Ang nakikita ko sakanila ay pag hihirap mula sa mata hanggang sa bawat kilos nila, nahihirapan sa pinag da-daanan nila kaya nag sasabay sabay ang mga iniisip nila na nag tutungo sa pagkalito at pag ka wala sa huwisyo nang isang tao.
Bata palang ako pinangarap konang maging psychiatrist, gustong gusto kong maging ganon ngunit parang hindi naniniwala ang mga taong sinasabihan ko nito.
"Mama, mama, mama.." mumunting saad ng batang ako, habang hinihila ang laylayan ng damit nito. "Ano yun baby? Anong gusto ng baby girl ko?" Ani mama.
"Nakita niyo po ba 'yon?" turo ko sa isang taong Gusot at butas butas ang suot, at sa katandaan ng katawan nito ay ganon rin naman ang ikinabata ng isipan, at inaasar sya ng mga batang nasa paligid niya. Tanging pag takip nalang sa tainga ang nagawa ng kawawang matanda.
"Baliw, baliw, baliw" kutya ng mga bata sa matanda. "h-Hindi a-Ko ba-baliww noh!" Umiiyak na saad nito na parang bata.
"O-oh anak" my mother laughed. "Bakit naman psychiatrist ang naisipan mo? Marami naman diyaang iba? Sa talino mo, hindi lang psychiatrist ang maaabot mo" she said with disbelief.
"Kasi po gusto ko po tulungan yung mga gaya niya" pag-turo ng mumunting hintuturo sa taong kanina lang ay kinukutya, at umiiyak.
"buti naman nawala na 'yong nang aaway sakaniya." Ani ko at akmang lalapit nang bigla akong hablutin sa kamay ni mama. "B-bakit po?" I innocently asked.
"Saan ka pupunta?" Galit na tanong nito, "doon p— sabay turo sa matanda "hindi ka puwedeng lumapit don, baka mamaya kung ano pang gawin saiyo niyan." Kinakabahang saad nito
i get it. Natatakot lang sya na baka may masamang mangyari saakin, kaya imbis na sumuway ay sinunod ko nalang.
Growing up, mataas na talaga ang expectation ng tatay ko sa akin, Sa totoo lang, walanaman talaga siyang karapatan mag expect sa bawat panalo ko, dahil noong kailangan ko siya, wala naman siya.
Aminado akong galit sa tatay, dahil pinabayaan lang kami nito at hinayaan lang pag tapos ay sumama sa bago niyang pamilya.
I was listening to music while wearing my headset, my cellphone rungs, pag kuha rito ay walang atubiling sinagot.
I rolled my eyes when i heared sora's Voice, asking for the answers for our assignments. "Oh?" Saad ko "hi sis, May sagot ka na ba? Pakopya huh"saad nito sa kabilang linya.
"Hindi ba na pag usapan na natin ito? Na wala nang mangongopya?" I reminded her, "I know right, it's just i badly need it na kasi, because I'm having a mental breakdown right now." I again rolled my eyes when she mentions the topic, about mental health.
Come on peoples, Hindi naman porke may pinag daraanan ka, or you're having your mental breakdown ay kailangan 'yong mga obligasyon mo ay i-asa mo na sa iba.
BINABASA MO ANG
Melodies Of The Rain
Подростковая литератураElaisha Chandria Barcelona pangalan ng babaeng tatangkilikin ng lahat. Kapalaran ang kaniyang kalaban, tao ang may dahilan, sa gitna ng ulan na kaniyang kinakausap at sinasayawan, patuloy pa rin siyang lalaban. Babangon at patuloy na tatakbo, para...
