"Kahvaltı vakti!!"
Başımda durmuş bağıran duran kişi eğer ki bir başkası olsa çoktan küfrü savurmuştum fakat tüm güzelliği ile kötü olan her şeyi ortadan kaldıran şahıs buna kesinlikle engel oluyordu.
Büyük bir gülümseme ile gözlerimi aralayıp "günaydın." demiştim.
Tam olarak tepemde dikilen Minho'nun da yüzünde aynı gülümsemeden bulunduğunu fark ettiğimde güne daha ne kadar güzel başlayabilirim ki diye düşündüm.
"Senin için çok güzel şeyler hazırladım, hadi kalk da yiyelim."
"Uyandırsaydın da birlikte hazırlasaydık ya."
Elini bana doğru uzatıp elimi tuttuğunda aklımdan hep dün olanlar geçti. Ve tabii ki sırıtmadan edemedim.
"Dün çok yorulmuştun ve çok güzel uyuyordun, kıyamadım."
'Gerçekten mi?' demek gelse de içimden kendimi durdurmuş koridora doğru sürüklenişime ayak uydurmuştum.
"Öncelikle yüzünü yıkamalısın."
Bunu ben de biliyordum aslında. Ama kendimi ne kadar kaptırdıysam artık doğrudan mutfağa doğru adımlayacaktım neredeyse.
"Doğru." diyerek zorla ellerimizi ayırmış ve banyoya gitmiştim.
Elimin şimdiden buz tuttuğunu söyleyebilirim.
Yüzümü güzelce yıkadıktan sonra aynada yüzüme baktım ve saçlarımın ne kadar dağınık olduğunu o an fark ettim.
Tansiyonum yavaşça düşerken ciddi bir sinir patlaması yaşama olasılığım arttı fakat bir saç uğruna rezil olmayı göze alamadım.
Benim bu saç takıntısı artık ayrı bir boyut almaya başlamıştı. Her ne kadar güzelce düzeltmeyr çalışsam da düzelmek bilmeyen saçları sonunda bir hışımla iyice karıştırmış küçük bir çığlık da patlatmıştım.
İşte bunu yapmamalıydım. Rezil olmayacağım sözünden dakikalar sonra gelen çığlık bu takıntılılığı gayet ispatlar nitelikte.
Duymayı beklediğim adım sesleri sonunda kulağıma iliştiğinde bu defa ciddi bir çığlık atmak istedim.
Kapıya tıklama sesi de sonunda gelmişti.
"Seungmin iyi misin? Çığlığını duydum, kötü bir şey mi oldu? Gireyim mi içeri?"
Gözlerim tekrar aynayı bulduğunda böyle bir şeyin olmasının isteyeceğim son şeylerden biri olduğuna karar vermiştim.
"Hayır! Yani iyiyim. Kötü bir şey olmadı. Sadece..."
Ver bombayı Seungmin hadi bakayım.
"Kalçamı kırdım sanırım."
"Ne? İyi olduğuna emin misin?"
Endişeyle karışık gülmeye yaklaşmış sesi komik gelirken kendimi sıkmıştım.
"Eminim eminim, çıkıyorum şimdi."
Rezil olmak için doğmuşum adeta. Uzmanlık alanım sorulduğu takdirde verebileceğim bir cevabım var evet. 'Rezillik.'
Son kez saçlarıma bir şeyler yapmaya çalışırken asla hiçbir şey yapamadım ve zamanın da farkında değildim açıkçası.
Yine kapıdan gelen tıklama sesi ile saçlarıma bakmış 'yeter' çığlıkları atmıştım. Fakat bu defa içimden.
Gözüm tekrar aynaya kaydığında Minho yine konuşmaya başlamıştı.
"Seungmin cidden korkmaya başladım, kötü bir şey olmadığından emin misin?"
Ağlamaklı bir sesle "Minho bu saç beni delirtecek ya." demiştim.
Kıkırdadıktan sonra"gelebilir miyim?" diye sormuştu.
Ben de gelebileceğini söyledim.
İçeri girdiğinde gülümsemesi ile karşılaştığım gibi rahatlığa kavuştuğumu hissetmiştim açıkçası.
"Gel bakalım buraya."
Demiş ve beni kendine doğru çekmişti hafifçe.
Saçlarıma giden elleriyle önce biraz dağıtmıştı sonrasında ise aldığı spreyi biraz saçıma bocalamış ve taramıştı.
Ve şekillendirmeye başladığında sonucu ne olursa olsun elimi sürmeyeceğime söz vermiştim kendi kendime. Bu ellerin değdiği saçı bozmaya nasıl tenezzül edebilirim ki?
"Ve bitti."
Dedikten sonra yönümü aynaya doğru çevirmiş kendimi görmemi sağlamıştı.
Gördüğüm saç ile ağzım hayretle açılmış güzelliği karşısında şok da olmuştum açıkçası.
"Nasıl? Güzel olmuş mu?"
"Çok güzel olmuş."
Deyip anlık mutluluk ile kollarımı boynuna sarmıştım.
Arkadaşlar sizin için basit görünen bu şey benim dramım.
Teşekkür de ettikten sonra mutfağa geçmiş güzelce kahvaltımızı yapmıştık sonrasında da eve gitmem gerektiği için mecbur olarak ömrümü adamak istediğim bu evden ayrılmıştım.
_______________________
Yakında bu fice de veda etmemiz gerekecek...
2min çok güzel.
(Hep aynı fotoğrafları kullanıyor olabilirim, hiç hatırlamıyorum açıkçası ne kullandığımı.)
