Arin | Askeri Texting

12. bölüm

O siren seslerini duydunuz mu?
Tüm lojmanda yankılanan kimin canının, kimin aşkının, kimin yavrusunun yada kimin abisinin şehit haberini vermeye geldiğini bilmediğimiz, kullaklarımızın en içinde yankılanan o siren seslerinden bahsediyorum.
Sonrasında siren sesleri yaklaşır. Lojmanın önünde durur.

Biz o araçları görmeden, siren seslerinden anlarız şehit verdiğimizi. Görmeye gerek yoktur.

Sonra, bir asker gelir karşınıza. Siren seslerinin arasında gelen, o arabadan iner işte o asker. O asker, karşınıza gelip gözlerinize bakar sadece. Bakışından anlarsınız. Ne onun konuşmasına ne sçde sizin duymanız gerekir.

Biraz öncede dedik ya görmek gerekmez o araçları sesleri yeter sadece. Peki o zaman, neden o asker karşımıza geldiğinde tam tersine döner olay? Bilmek için duymak gerekirken, anlamak için görmek yeterli midir bu durumda? 

Henüz 10 yaşındayken, kaldığımız lojmanın yolundan gelen siren sesleriyle çıktım cama. İkisinden birine bişey olmaması umuduyla..

Babam, Kıdemli Binbaşı Selim Kaya Yalgı. Mesleğini hakkıyla yapan bir asker benim babam.

Ve abim, Kıdemli Üsteğmen Artunç Bora Yalgı. Babamın izinden giderek vatanını korumaya tüm herkesin karşısında ant içmiş bir asker. 

O araçlar binamızın önünde durdu. Ve bir kadın asker indi araçtan. Çok güzeldi fikrimce, binaya girdi. 10-20 dakika ya geçti ya geçmedi...

Kapımız çaldı...

Annem durakladı önce.. sessizce bekledi bir süre. Sonra yavaşça kalktı ayağa, yine yavaşça gidip kapıyı açtı. Bende arkasından koştum hemen annemin.

Sadece tek kelime söyledi annem, "Hangisi?".

Hangisiydi sahi..?

Çok sevdiğim babam mı veda etmişti bize?
Yoksa ilk aşkım abim mi?

Arda geldi hemen yanıma, elini koluma koyup içeriye çekmeye çalıştı beni.

Arda 9.sınıftı o zamanlar canını veriyordu üniversite sınavı için, erken olsa bile. Abim ve babam gibi bir asker olmak istiyordu o da.

"Abim mi? Babam mı?" Diye sordu Arda, direndiğim için pes ederek.

Kadın önce anneme baktı. Sonra abimde gezdirdi gözlerini. En sonda bana baktı uzun uzun...

O anda karşımızdaki kapı açıldı. Nil abla çıktı endişeyle. Korkulu gözlerle baktı karşımızdaki kadına. 

Nil abla, Artunç abimin nişanlısıydı. Uzun yıllar beraberlerdi. Lisenin başından şu zamana kadar beraberlerdi.

"Sabah saatlerinde haber aldık. Ama emin olmak için beklemek istedik..." Bir süre sessiz kaldı. Sonra devam etti, "Artunç Üsteğmen bu sabah saatlerinde şehit düşürüldü."

Nil ablanın çığlığını duydum önce, ağlamaya başlayışını.. Hasibe teyze kızının koluna girdi ayakta durabilsin diye. Oysa kızından bir farkı yoktu onunda..

Annem bir anda yıkıldı yere.

Sonrasında herşey film şeridi gibiydi...

Annem için hastaneye gidişimiz, sonraki günlerde abimin cenaze töreni..

Mezarın başında Arda'yla beraber abimin mezarına bakıyoruz.

"İnci.." çok kısık çıkmıştı sesi.

"Efendim abi?" aynı şekilde kısıktı ses tonum.

"Arin diyelim mi artık sana?" Bana dönüp gözlerimin içine baktı sadece sessizce. Olumlu anlamda salladım kafamı.

Ben, Arin. İsmimdeki Ar Artunç'tan, İn ise İnci'den geldi. Aslında ben İnci'yim. Ben o gün Arin oldum. Arin. Arin. Arin. Kafamda o an yankılanan bir kelime. Sonra abimle olan tüm güzel anılar... Ben hepsini ismime hapsettim.

Ben Arin. Artunç'un İnci'siyim. Ben Arin. Arda'nın kalan tek dayanağı olan İnci Arin. Ben Arin. Babamın kaybettiği umutlarının son varisiyim. Ben Arin. Annemin kızını öldüren, İnci'sini mahveden Arin.

Siren sesleri dur durak bilmez mi? Her yerde bir ambulans, bir polis arabası ya da bir itfaiye aracının sirenleri susmadan öter mi? Dünya'nın bir çok farklı yerinde abisini, ablasını, babasını, annesini ve kardeşlerinin kaybeden yon mudur bizim gibi?

Siren sesleri hiç susmadı. Biri susunca diğeri ötmeye başladı.

O gün, abimi, ilk aşkımı kaybettiğimi sandım. Ama aslında beni seven annemi ve beni koruyan babamı kaybetmişim.

Annem o günden sonra çok değişti... Abimin askerlik hayallerini engellemeye çalıştı, babamdan boşandı, beni mahvetti...

Abimin ölümü, ailemizi öldürdü.

Bana kalan tek şey ise abimin mirası ismim... Ve Arda oldu. Bana benden kalan tek şey İnci. Bize bizden, ailemizden bişey kalmadı.