උදේම නැගිටලා මූන කට හෝදන් කළු බතික් සරමට සුදු බතික් කමිසයක් ඇදලා මම තරප්පු පේලිය බැස්සෙ හිතේ අමුතුම සතුටක් තියෙද්දි...ඇයි කියලා හිතා ගන්න බැරි වුනත් ඊයේ වැව රව්මෙ හම්බුන කොල්ල නින්දත් හොරා ගත්ත වගේ තියෙද්දි උදේම නැගිට්ට නිසා උදේ පහන් පැල පත්තු කරන්න මම පල්ලම් බැස්සා ..
"අපෙ අප්පච්චියේ පොඩි අප්පු නැගිටලා .. ඉන්ට මම උදේ...
මාව දැක්ක සිරියලතා අම්මා තේ හද්න්න දුවද්දි මම නවත්ත ගත්තා ..උදේ පාන්දර තේකක් බොන්න බෑ ..
"පහන් පැල පත්තු කරලා තේකක් බොන්නම් ලොකු හාමු කොහෙද සිරියලතා අම්මෙ...
"ලොකු හාමු නම් තාම ලෑස්ති වෙනවා ඇති .. පොඩි හාමු ...
"අප්පච්චි ඇහුවොත් මම පහන් පැල ගාව කියන්ට ...
එච්චරයි.. මම කෙලින්ම මිදුලට බැස්සා .. පාන්දර පහ හමාරට තව ටික වෙලාවක් තියෙන නිසා .. මිදුලෙ අයිනෙ තියෙන අරලිය ගස් පෝලීම ගාව බන්කුවෙන් මම ඉද ගත්තා...
අන්තිමට යද්දි මට යනවා කිව්වෙත් නෑ...
මට මතක් වුනේ ඒ කොල්ලව..
නෙතූෂ් මන්සිතු...ලස්සන නමක් .. ඒත් පසිදුව කොහොමද ඒ කොල්ලා දන්නෙ .. අයියා කියලා කිව්වෙ ... සමහරක් විට චූටී එක්ක ආවා ද දන්නෑ ...මොනවා වුනත් පසිදුවා මාව අදුර ගෙන වැඩේ දෙල් වෙයි කියලා මම එතනින් ලිස්සලා ගියපු එක නම් නියමෙටම ගියා ..
"පොඩි හාමු ... අද ඇයි කලින් නැගිටලා ...
මම පියවි ලෝකෙට ආවේ තරිදු කොල්ලගෙ කට හඩට ..
"තරිදු...
" පොඩි හාමු මහත්තයා මේ ටිකේ වලව්වෙ ඉදියෙ නෑ නේද ?? සුදු මැණිකේ නම් කිව්වෙ පොඩි හාමු මහත්තයා කුරුණෑගල ගියා කියලා ..
"ඔව් තරිදු .. වැඩ වගේ කට කුරුණෑගල ගියා .. ඒක නෙවේ තරිදු මොකද උදේ පාන්දර වලව්වෙ කරන්නෙ ??
මම අහද්දි කොල්ලා හිනා වුනා .. ලොකු අක්කගෙ වගේමයි .. කොල්ලගෙත් වම් පැත්තෙ ලස්සන නලදතක් තියේ .. දකුණු පැත්තේ කම්මුලේ ඇස් වලට පල්ලෙන් ලපයක් තියේ ...අනේ මන්දා අක්කා ඇස් පියන් ඉන්නවද කියලා...
YOU ARE READING
වස්සානය ....
Non-Fictionඅත්හරින්නට නොව .. අත්හැරෙන තැන් මතක් කරදීමට ... ආදරයෙන් රැකබලා ගත් අපගේ සුසුම් තනුව .. වස්සානය. . ඉතින් මේ වසන්ත වැස්සෙ තෙමෙන්න කාලයයි ..
