වස්සානය ....

chapter 10

සමහරක් මතක ගොඩක් ගැබුරුයි වගේම ගොඩක් සියුම් ..
ඒවා රිද්දන්න ගත්තම රිද්දන්නේ හදවතේ සියුම්ම තැන ඉදන් ඇට මිදුළු වලට යනකම්ම .. කරුමෙ කියන්නෙ .. කොච්චර රිදුනත් කොච්චර අමාරු වුනත් මිනිස්සුන්ට ඒක. අතාරින්න බැරිකම ..රිද්ද ගන්න රිද්දන්න ආදරේ වැඩි වෙනවලු .. බැදීම් ශක්තිමත් වෙනවලු .. කියපු එකාට හෙණ ගහන්න හරි කියලා තියෙන්නේ ඇත්ත ..මිනිස්සු හරි ලේසියෙන් රිද්දන දේවල් අකමැති දේවල් අතාරිනවා .. ඒත් ඒ මිනිස්සු හරි ලෝබයි ආදරේ අතාරින්න ..
දවසකට උඩදි පසිදු අයියගෙ ගෙදර තිබ්බ පොඩි මියුසික් පාටිය කාලේකට කලින් ඈත් වුන දෙන්නෙක් ලං කරා .. ඒක කොච්චර ලොකු ද කියනවනම් මට අද පාන්දර මේ කිරිආහාර උයන්න ඒ දෙන්නට දළදා හාමුදුරුවො වදින්න යන්න ආයේ කවදා කොහොම අමාරු කාල ආවත් හොද සම්බන්ධයක් පවත්වගෙන යන්න ආශිර්වාදෙ ගන්න..

"අයියවත් ඇහැරවලා මාත් නාගෙන ලෑස්ති වෙලා එන්නද නෙතූ...

යසිරු රයිස් කුකර් එකේ කැකුලු බත් එකට පොල් කිරි දාලා කලවම් කරලා ටිකක් වහද්දි මම හා කියලා ඔලුව වැනුවා...ඊයේ පුංචි පහේ පාටිය ඉවර වෙද්දි රෑ 12 පහු වෙලා.. 11:30 වෙද්දි යුෂ් අයියා නම් ගියා .. වලව්වේ නීති නේ .. යුගාන් අයියත් ඇවිත් යුෂ් අයියා එක්කම යන්න ගියා ඇගට මහන්සි කියලා .. සෙනුක අයියා නම් නතර වුනා ...

උණුවතුර බෝතලේ වතුර එකෙන් බාගයක්ම කෝප්පෙට දාලා තේ කෝප්ප පහක් හදපු මම හොද හුස්මක් අරන් කුස්සියෙ ජනේලෙන් එලිය බැලුවා...

දැන් පාන්දර කළුවර අඩු වෙලා ඉර එලිය යන්තම් වැටෙන්න පටන් අරන් .. තේ කෝප්ප ටික ට්‍රේ එකේම තියලා මුලින්ම මම පසිදු අයියලගෙ කාමරේ ගාවට ගිහින් දොරට තට්ටු කරා..දොර නම් ලාවට ඇරලා ..

"ආහ් ගුඩ් මෝනින් මල්ලියා ..

සෙනුක අයියා හිනා වෙලා තේ දෙකක් ගද්දි මම ඉතුරු තේ තුනත් අරන් කාමරේට ආවා...

"යසිරු තේක මේසේ උඩ බොන්න... කස්තූ... තේක බීලා නිදා ගන්න...

උන් දෙන්නටම තේ දෙක තියලා මම රූම් එකෙන් එලියට ඇවිත් ඉස්සරහ දොරෙන් මිදුලට බැස්සා..මීදුමයි .. සීතලයි .. පොඩි හුලගකුත් තියේ ..මම දවසෙ ආසම වෙලාවල් දෙකක් තියේ.. ඒකත් මේ පාන්දරත් එලිය වැටෙන්නත් අතර වෙලාව ..අනික කළුවර වෙන්නත් ඉර බහින්නත් අතර වෙලාව ..