Savaşları çocuklar mı yapar, neden en çok onlar acı çeker?
Bir zamanlar nehir kıyısında oynayan küçük bir kız çocuğu vardı. Savaş, masumiyetini çaldı ondan. O küçük kız, bombaların gökyüzünden yağdığı bir gün, annesinin kollarında hayatını kaybetti. Gözleri, içindeki umudu ve gelecek hayallerini taşıyan pırıl pırıl bir ışıkla söndü.
Savaş, çocukları ölüme terk ederken, dünya seyirci kalır. Savaş, yalnızca toprakta değil, kalplerde de derin izler bırakır.
Bu şiir size.
Masal
Kulaklarını tıkamama izin ver
Çünkü bu dünya küçük çocuklar için bir masal değil
Ninniler bir tahtdan
Özürler pulsuz halktan
Elde kalan yanmış resimler
Barış için şenlikler
Ve kardeşlik adına boş yeminler
Acı çekemezsin çocuğum gülemezsin
Göz yaşların başkalarının demine su
Mutluluğun acının yerine bekleyen son umut
Eline kalem alamazsın konuşamazsın
Kulaklarını artık tıkayamazsın
Seni kapan bir kurt
Ya da seni yok eden bir alev olur şeytan
Elinde tüfekle
Şeref aramaya yollanır insan
sophian.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhta Ölüm Karanlığı
Poesie...ve ben bu aşkın içinde kahrolurum mahvolurum, güz ışığında gömemezsin bulamazsın izleri gülemez gözlerin sözlerin çıkarır dikenlerini beni arayıp bulamazsın
