•Przeciwieństwa się przyciągają• |Brawl Stars| Ship Edgar x Fang {school}

1. Oko w oko z miłością❤️

Pov: Edgar

Tego dnia nie chciałem się już obudzić. Wczorajszej nocy przed snem, łyknąłem szybko garść jakiś tabletki, zchowane w moim pokoju. Z nadzieją że następnego dnia się nie obudzę

Jak zwykle plan nie wypalił.

Następnego ranka obudziłem się wraz z moim budzikiem. -Pewnie zamiast tabletek na rozpierdolenie czachy, wziąłem "antydepresanty" z allegro, które dostałem od Colette.- pomyślałem, leżąc bezwładnie na łóżku.

PovDla sprostowania.
Colette to moja jedyna, ale najlepsza przyjaciółka. Oboje jesteśmy tak samo (bądzi podobnie) szurnięci i dogadujemy się pez słów. Nie wyobrażał bym sobie życia bez niej. Bo pewnie dawno już by go nie było. Jest jedyną osobą, która stara się trzymać mnie przy życiu. Mówiąc w skrócie: ona żyje dla mnie, a ja dla niej.

Oczywiście moje leżakowanie i rozmyślanie jak przeżyć następny dzień, przerwała moja Matka.

-Edgar! Do jasnej cholery! Ja wiem że ci się nie chce ale wstawaj. Nie będę ci znowu ustępować jak tydzień temu!- krzykneła zza lekko uchylonych drzwi.

Ja mruknołem tylko i wyczołgałem się z pomiędzy cieplutkich pościeli.

Nie przedłużając. Ubrałem się, wystylizowałem włosy, pomalowałem, nakarmiłem mojego szczurka i wyszedłem z pokoju.

Na plecach miałem oczywiście plecak. Pełno było na nich naszywek, przypinek itp. (oczywiście wszystkie od Colette).

Już miałem ubierać buty i szal, gdy moja rodzicielka odsunęła mi plecak, wkładając coś do niego.

Mogłem się założyć że było to drugie śniadanie. (W moim przypadku pierwsze)
-Po co mi to? Przecież chodzę na obiady w szkole.- odparłem nerwowo, odwracając się w stronę mojej matki.

- Synek błagam cię. Nie jesz wogule śniadań, a ostatnio od koleżanki, której koleżanka, zna inną koleżankę swojej koleżanki, która zna jedną z pań kucharek na stołówce dowiedziałam się że od miesiąca się tam nie pojawiłeś. Wrzystko w porządku?- zapytała chcąc dotknąć dłonią mojego policzka.

Ja gwałtownie oddtrąciłem jej dłoń, poczym odpowiedziałem. -Wrzystko jest okej. Naprawdę!- poczym założyłem buty, szalik i wyszedłem w pośpiechu z domu.

Była wczesną jesień. Idealna pora na długi rękaw. Mój ulubiony. Z resztą noszę go cały rok, ale jesień to pora, w której czuję się najbardziej komfortowo w bluzach i tego typu ubraniach.

Nie lubiłem odsłaniać mojego ciała. Było okropne. A po tym co sobie robiłem, było jeszcze gorzej

Po drodze do tego wariatkowa, spotkałem nie kogo innego jak Colette.

-HEJKA EDGAR JAK TAM ZDROWIE?- zapytała.
A bardziej wysztczała pytająco.

-Do dupy.- odpowiedziałem oschle. Ale czego ona się spodziewała. Zawsze jej tak odpowiadam. Bo to sama prawda.

Przez całą drogę do budy, ta kochana wariatka opowiadała o nowym fanficku, który pisze i o jakiś anime. Ja uważnie słuchałem tych farazonów. Które swoją drogą były dość ciekawe.

Mimo iż wolałem paplać o Subkulturach i sposobach jak się zabić. Od czasu do czasu warto było pogadać o czymś bardziej optymistycznym.

Doszliśmy pod budynek tego cyrku. Tak moi kochani, od dzisiaj cyrk nie jest pod namiotem, a pod 100 letnim tynkiem, który w połowie obrośnięty jest mchem i grzybem.

Przez większość czasu nic konkretnego się nie działo. Lekcje, przerwy, znowu lekcje. Może jedyną ciekawą sytuacją było wpychanie mi na siłę do mordy przez Colette kanapki, którą spakowała mi mama.