Cupido Says

4

Dumaan ang dalawang araw ay hindi ko ito pinansin, sa totoo lang hiyang hiya na ako, oo gusto ko saya ngunit I felt uncomfortable when someone saw us.

Hindi ko gustong makakuha ng atensyon at kailanman ay hindi ko iyon pinangarap. Ang tanging gusto ko lamang ay makapagtapos.

"You looked sad?" Napa-angat ang aking tingin nang mag magsalita sa aking unahan and I saw Ryus. I was about to leave but he grabbed my waist. Naandito ako ngayon sa plaza, dumayo kasi ako sa sabang dahil nabo-bored ako sa bahay dahil wala naman akong ginagawa roon kundi ang humilata lamang.

Tila tumigil ang aking mundo nang magtagpo ang aming mga mata, my heart beats so fast. Tila sasabog na ito dahil sa sobrang bilis ng tibok nito.

Hindi ko alam kung ano na bang nangyayari sa akin, hindi ko gusto ang pakiramdam na ito. "Are you avoiding me?" Napabalik lang ako sa ulirat nang mag salita siya, agad kong inalis ang kanyang kamay sa aking baywang.

"A-Ako? Hindi no!" Pagtanggi ko sa kanyang iniwika sabay iwas ng tingin sa kanya, ramdam ko ang kanyang mga titig sa akin na para bang sinusuri ako kung nagsasabi ba ako ng totoo.

"Kung hindi, bakit aalis ka na agad?" Natahimik ako sa naging tanong niya sa akin, hindi ako makahinga ng mga oras na iyon dahil sa kabadong nararamdaman ko.

"E... may pupuntahan pa kasi ako," pagdadahilan ko sa kanya at umalis na sa kanyang harapan, mabilis akong naglakad para hindi niya ako mahabol dahil tinatawag niya ang aking pangalan ngunit hindi ako lumilingon o sumasagot.

Tangina! Saan ako pupunta nito?

Agad kong kinuha ang aking telepono at tinawagana si Veronica, "Napatawag ka te?" Bungad nito sa akin nang sagutin nito ang aking tawag sa messenger.

Napabuntong hininga ako, "Uhm...pwedeng tumambay muna sa bahay nyo?" Hinintay ko ang kanyang sagot, base sa kanyang boses ay tila alinlangan ang nais kong mangyari.

"Ano kasi...naandito si mama e baka kung anong isipin nun e lalaki ka pa naman," wwalaakong nagawa kundi mag hanap kung kaninong bahay ang pwedeng tambayan.

Nag paalam na ako kay Veronica dahil naiintindihan ko siya, bakit ba kasi wala akong kaibigan na lalaki? Ang hirap tuloy ng sitwasyon ko.

Wala akong nagawa kundi ang umuwi na lamang, agad na akong pumunta sa paradahan ng Jeep.

While I was waiting, someone grabbed my hand, nanlaki ang aking mga mata, "Ryus..." ang kanyang mga tingin sa akin ay napaka seryoso na para bang handa na niya akong lapain.

"May nagawa ba akong mali?" Napalunok ako ng laway dahil sa kung paano niya ako titigan, oo alam kong mali ang aming ginagawa. It's absolutely wrong, we're both men and the fact that I was young.

He already 17 while I'm still 14 years old and will be 15 years old when October 27th have come. Sa mata ng batas at diyos ay mali ang aking nararamdaman para sa kanya, na kahit anong iwas ko sa kanya ay sinusundan niya ako.

"Wala, wala kang ginawang masama. It just what we doing is wrong. What I mean is I don't want an attention from others," paliwanag ko sa kanya sabay alis ng kanyang pagkakahawak sa aking mga kamay.

Napakunot ang kanyang noo sa kanyang narinig, "Nakikipag kaibigan lang ako sayo, anong mali roon at attention? For what, ang tanging ginagawa lang naman natin is as a friend nothing romantic," parang sinampal ako ng katotohanan sa kanyang binitawang mga salita.

NOTHING ROMANTIC

AS A FRIEND

Gusto kong umiyak ngunit pinigilan ko lang ang aking mga luha na gusto nang pumatak sa aking mga mata. Five words that I don't want to heard, five words yet slapped me for dreaming that he also likes me.

Agad akong sumakay ng tricycle nang may dumaan, hindi na ako nag paalam sa kanya, tama na ang aking narinig mula sa kanyang mga bibig.

He already cleared what his intentions from me, just a friendship nothing more, nothing less. Why do I keep hoping that he likes me even it already cleared that he's straight not bisexual.

Hindi ko na mapigilang mapaluha habang nasa loob ako ng tricycle. Oo nasaktan ako, sobra akong nasaktan. I was young, yet I already hurt just because of love or should I say  to my happy crush.

Happy crush but I was fucking crying? Tama ba iyon?

"Oh? Dumayo ka lang sa sabang namaga na ang mga mata mo," pagtatakang sambit sa akin nina Ortega at Zein, hindi ako umimik at inisobsob nalang ang aking mukha sa aking table desk.

Nakatulala lang ako, wala akong kinakausap na kahit na sino. Ni hindi rin ako lumabas ng classroom para mag recess. Naramdaman ko na lamang na may umupo sa aking tabi, it was Hikari, "Did something happened?" Tanong niya sa akin, tumingin ako sa kanya ng walang kabuhay buhay.

"Nothing, just tired," sabay iling ko sa kanya ngunit mukhang hindi ito kumbinsado sa aking inisagot.

"Tell me, may nangyari 'no?"

Hindi ko mapigilang mapaiyak, bakit ba ganun? Bakit tuwing tinatanong nila sa aking kung may nangyari ba ay laging pumapasok sa aking isipan ang mga salitang binitawan sa akin ni Ryus.

He hugged me, I was crying in his arms like a baby. Oo mahina talaga ako, hindi ako ganoong kalakas pagdating sa gantong bagay. Mabilis ako ma-attach kaya madili rin akong masaktan.

Hindi ko kontrolado ang aking puso, ang aking damdamin. "Shh... you can tell me," marahan niyang hinaplos ang aking likuran para patahanin ako.

Agad akong kumalas sa kanyang bisig nang pumasok ang aming mga kaklase,  ayaw kong ma issue ako, kaming dalawa kapag nakita nila kami sa ganoong kalagayan lalo't alam nilang hindi ako lalaki, alam na alam kong lalagyan nila iyon ng malisya.

"Text me later," tumango lang ako sa kanya, umalis na siya sa aking tabi kaya naman muli akong tumahimik.