Part - 3

9K 363 14
                                    

Unicode

"မိုင်မိုင်း ... နင့်မာမီလာမကြိုသေးဘူးလား"

"အင်း"

"အန်တီတို့လိုက်ပို့ပေးရမလားသမီးလေး"

"ဟင့်အင်း ... ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်"

"ဒါဆို အန်တီတို့ပြန်ပြီနော်"

"ဟုတ်"

သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့ ဘွန်နီး နဲ့သူမရဲ့မာမီက မိုင်မိုင်းကိုနှုတ်ဆက်ပြီး စာသင်ခန်းထဲကနေ ထွက်သွား၏။ဘွန်နီးရဲ့ပခုံးကိုသိုင်းဖက်ထားတာက နွေးထွေးမှုအပြည့်နဲ့ ... ပြုံးရယ်နေတဲ့ အပြုံးတွေကအစ နူးညံ့မှူရှိတာသိသိသာသာပါ။အားကျတယ်။မာမီသာ အဲ့လိုလာကြိုပေးရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိမ့်မလဲနော်။

ထိုမြင်ကွင်းကို အတန်ကြာငေးကြည့်ပြီးမှ သူမ ဆွဲလက်စပန်းချီလေးကိုအဆုံးသတ်ရ၏။ လိုအပ်တဲ့အချိန်ယူပြီးနောက်မှာမှ ပန်းချီရဲ့အောက်မှာ Mileဆိုတဲ့အမှတ်အသားရေးကာ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

ပြာလွင့်နေတဲ့ကောင်းကင်ကြီးရဲ့အောက်မှာ ပျော်ရွှင်စွာလက်တွဲထားကျတဲ့ မိသားစုတစ်ခု။ မိုင်မိုင်းရယ် မိုင်မိုင်းလက်ကိုတွဲထားတဲ့ ဒယ်ဒီနဲ့မာမီရယ်က ခဲပန်းချီလေးထပ်မှာ ပျော်စရာမိသားစုလေးဖြစ်နေသည်။

"မိုင်မိုင်း ... သမီးကိုလာမကြိုသေးဘူးလား"

ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဘေးဘီကိုလှည့်ကြည့်တော့ စာသင်ခန်းထဲမှာ သူမတစ်ယောက်ထဲကျန်နေတာဖြစ်နေ၏။

"တီချယ် ... တံခါးပိတ်တော့မှာလားဟင်"

"ဟုတ်တယ်ကလေးရဲ့။ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ခေါ်ပေးရမလား... ဘယ်သူလာကြိုမှာလဲ"

"ဦးဦး"

"ဦးလေးလား အဲ့တာဆိုသူ့ဖုန်းနံပါတ်သိလား
တီချယ်ခေါ်ပေးမယ်... ဒါမှမဟုတ် ကလေးမှာဖုန်းပါလား"

"ဟင့်အင်း ။ တီချယ်...မာမီ့ဆီကိုဖုန်းဆက်ပေးပါလား။မာမီ့ကိုပဲ လာခေါ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်"

"သြော် ရတယ်လေ။နံပါတ်မှတ်မိတယ်မလား"

"ဟုတ် ----- "

ဂဏန်းတချို့ကိုရေရွတ်ရင်း အပြင်ကိုပါလှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ဦးဦးကမလာတော့ဘူးလား။

My Baby GirlWhere stories live. Discover now