OKYOSUN

~1~

İyi okumalar༺
____________

"Yani bir sorun yok değil mi?"

Bilmem kaçıncı kez sorulan soruya göz devirdim. Karşımda rehberlik hocası yapay bir gülümseme ile bana bakıyordu.

"Yok." dedim her zaman ki ifadesizliğimle.

"Tamam o zaman. Çıkabilirsin Yosuncum."

Birşey deme zahmetinde bulunmayarak odadan çıktım.

Rehberlik hocalarından nefret ediyordum.

Bu okuldan nefret ediyordum.

Bu okuldaki insanlardan nefret ediyordum.

"Kız noldu? Ne sordu? Ne konuştunuz?"  Bir anda koluma dolanan Lina ile afalladım fakat hemen yüzümdeki ifadesizliğe geri döndüm.

Lina en yakın arkadaşımdı. Daha doğrusu tek arkadaşım.

"Hiç." dedim konuyu kapatmak için.

"Ne demek hiç kızım? İki saattir odadasın ya!" dedi sitemle.

Göz devirip saçını karıştırdım.

"Klasik rehber hocası işte. Boş konuşmalar yaptı o kadar."

Lina geri kaçıp kıvırcık saçlarını düzeltti.

"Neyse zil çalacak şimdi. Bizim kafeye uğrayacağım ben geliyor musun?"
Dedi neşeyle.

"Yok, eve geçeceğim ben." dedim yorgun çıkan sesimle.

Bana öpücük atarak gittiğinde arkasından gülümsedim hafifçe.

Bana değer veren tek kişi oydu.

Lina ile lisenin ilk günü tanışmıştık. Pek mükemmel bir tanışma denemezdi. Okul çıkışı üst sınıflardan bir grup kız, onu kandırıp parasını çalmaya çalışıyordu. Onları görür görmez müdahale etmiştim. O günden beri başımda tatlı bir bela vardı.

Koridorda dikildiğimi farkederek yüzümdeki gülümsemeyi sildim.

Çalan zil ile sınıftan çantamı alarak çıkıyordum ki ismimin seslenildiğini duydum.

"Yosun, naber tatlım?"

Bu cırtlak sesin kime ait olduğunu bildiğimden umursamadan kapıya ilerledim.

"İnsan bir cevap verir." dedi alınmış gibi bir ses tonu ile.

"Üstüne gitmesenize kızın. Babası ile aralarındaki problemler yüzünden belliki moreli bozuk."

Aniden durdum. Sinirle gözlerimi yumarak yutkunmaya çalıştım.

Bunu söyleyen Ezgi'ydi.

O adamdan nefret ediyordum.

"Sınırı aşmayın." dedim omzumun üzerinden onlara bakarak.

"Neden? Döver misin?" dedi Ezgi aynı alayla.

Tehlikeli bir gülümseme belirdi dudaklarımda.

"Ne yapacağımı tahmin edemezsin."

Bu yeterliydi. Birşey demelerine fırsat vermeden oradan ayrıldım.

Okuldan çıkıp hemen eve ilerledim.

"Günaydın Kızım."

Apartmanın önünde ki Gülsüm Teyze'ye gülümsedim.

"Günaydın Gülsüm teyze." dedim.

Gülsüm teyze karşı dairemde oturan yalnız, altmışlı yaşlarda bir kadındı. Sevdiğim nadir insanlardandı.