"I keep the letters that you wrote, in a secret place. Every now then I go, down memory lane.
October passed me by, just like any month
but I still think of the times you took the breath out of my lungs"
minific | hyunlix
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" 15.08.2022
Selam sevgilim, bugün sana anneni ne kadar sevdiğimden bahsedeceğim ama hemen kıskanma ağırlıklı olarak yine sen varsın tabii :)
Öncelikle bu hevesimin şerefi tam biraz önce biricik Hwang annemin "sadece bana" pişirdiği enfes yemeklerle çektiğim ziyafetine borçluyum. Ah yemekten yeni kalkmama rağmen hâlâ bir o kadar daha olsa da yesem diye iç çekiyorum. Seni de bu güzel ziyafete ortak etmek isterdim ancak mışıl mışıl uyuyordun ve o masumane uykunu bozmak istemedim bir de konu annenin yemekleri olunca paylaşmak da pek istemiyorum orası ayrı.
Her şey bir yana anneni çok seviyorum Hyun. O yüzden bunu ona benim artık yanınızda olamadığım andan itibaren sıkça hatırlatmaya devam et tamam mı?
Öz annemin tattıramadığı hisleri bana tattırıp kol kanat gerdiği için ona o kadar minnettarım ki... Kanatlarım kırıkken beni yuvanıza alıp sevginizle iyileştirdiniz keşke bunun karşılığını size hep sağlıklı kalarak verebilseydim, keşke elimden gelseydi.
İkiniz de benim en yakınımsınız, canımdan ötesiniz. Belki benim için bu dünyanın kapıları kapanıyor olabilir ancak size olan sevgim ebedî kalacak. Hayatınızın her yerinde desteğim ve sevgim sizinle olacak bundan emin olabilirsiniz.
Annene olan minnetimi satırlara dökmem elbette yetmez ancak başka şekilde de bu kadar açık konuşamam. O beni ikinci evladı olarak gördü ancak ben ondan bunu saklamak zorunda kaldım. Onu o kadar çok seviyorum ki zaten değiştiremeyeceğim bir son uğruna ikinizi de kara sulara sokup çırpınmanızı istemezdim. Bu mektuplar ben gittikten sonra sizinle konuşabildiğim tek şeyler olarak kalacaklar.
Hyunjin, canım sevgilim senden de bazı şeyleri saklamak zorunda kaldığım için yok oluyorum sanki ama bu ikimizin de iyiliği adına. Sonumu getiren bu hastalığı yendiğim zamanki sevinci ikimizin de nasıl yaşadığını hatırlıyorum, yeniden doğmuş gibi hissederken birbirimize ilk öpücüğümüzü de bahşetmemizle koca dünyada sanki bir tek ikimiz kalmıştık.
Söyle sevgilim biz birbirimizde hayat suyumuzu bulmuşken senden bunu nasıl geri alabilirdim? Sana yeniden karanlıkla kaplandığımı ve yavaş yavaş içine çekildiğimi nasıl söyleyebilirdim? Ki bu sefer ardıma baktığımda umut ışığına dair bir kırıntı olmayacağını bilerek...
Her zamanki gibi rutin kontrollerime gittiğim bir gün öğrendim bu durumu. Neden inan bilmiyorum ama belki de böyle olması gerekiyordur, sence de Tanrı'nın planı gerçekten var mıdır? Kafamda bu konu hakkında bir sürü soru işareti varken seni de boğmak istemezdim. O kadar suçluluk duyuyorum ki sana anlatamadığım için bu mektupları yazarak belki bir nebze kendimi affettirebilirim kendimi sana.
Benim kanatlarımı iyileştirdiniz şimdiyse o kanatlarla yükselmem gerekiyor~
Durumu ikinci mektuptan açıkladığıma göre şimdi, o güzel dudaklarını iki yana ger ve sıradaki mektupların güzel ve yüz güldüren satırlardan nasibini aldığını mutlu bir şekilde oku sevgilim, oku ki benim aksime ebedî kalsın~
