October Passed Me By | Hyunlix

5. Mektup

"06.09.22

Sana inanamıyorum Hyunjin, hayır senin romantikliğine inanamıyorum! Aklımı başımdan öyle bir alıyorsun ki gerçekliği sorguluyorum tıpkı şu an bana resimlediğin Madonna Verona çeşmesine ve ardındaki mimarisi hoş yapıların olduğu tabloya bakıp gerçekliğini sorgulamam gibi. Yeteneğin beni her defasında şok ediyor bunun üstüne romantik yanını da ekleyerek kalbimin yerinden çıkmasını sağlıyorsun.

Gözlerim doluyor şu an kağıdı ıslaklığın verdiği izle görürsen göz yaşlarımdandır. Atölye odana seni yemeğe çağırmak için girmiştim ki sen elindeki fırçayla son rötuşlarla verniklemeni yaparken bir tık sürprizini bozmuştum ama bu benim için önemli değil seni tablo başında görmek her zaman tercih edeceğim bir görsel. Sana yıl içinde o kadar çok orası hakkında bahsetmiştim ki galiba bana dayanamadın.

Tabloyu sanki ben görmemişim gibi sırf senin gönlün olsun diye gözlerimi kapayıp senin bağladığın kurdeleyi çözmemle bu sefer daha dikkatli incelediğim tablonun hemen ardından bana doğum günüm için aldığın Verona biletlerini uzatman aklımdan asla silinmeyecek. Bu güzel sürprizinin ardından sana kedi gibi sokulup asla kucağından ayrılmak istemedim, sen sadece benimsin ve bunu bilip senin kolların altında olmak dünyalara bedel. Ne yapmam gerek bu kadar büyük bir sevgiyle nasıl başa çıkmam gerek bilmeden içinde kayboluyorum bu yoğun duygularla, aşkımdan ağlıyorum kucağında. Sen bana neden ağladığımı sorduğun an nasıl açıklayacağımı bilmeden sadece sevinçten diyorum ya sana, aslında bu kadar basit değil ki sevgilim ben sana doyamadığım için ağlıyorum.

Sana doyamadan kollarından ayrılmak zorunda kalacağım için.

Senden binlerce kez özür dilerim seni sessizce bırakacağım için.
Korkuyorum Hyunjin, sana kötü satırlar yazmayacağımı söylemiştim ama çok korkuyorum ne yapmam gerek bilmiyorum ki yapsam da bir işe yaramayacağını biliyorum. Sonum geliyor diye ağlamıyorum sonumuz geliyor diye ağlıyorum. Senden ayrılma sebebimin gözlerimi yumacak olmam gerçeği kalbime hançer gibi saplanıyor. Çok korkuyorum çünkü yanımda sen olmayacaksın, senin sıcaklığını hissedemeyeceğim. Bunu bile bile akan zamanla saatin çıkardığı sesler kulaklarımı tırmalıyor. Senden gizlediğim hastalığımın ağrıları bunun yanında hiç kalır biliyor musun, korkum çok daha fazla acıtıyor ruhumu. Çok çaresizim, senin nefesinde bulduğum hayatı geri teslim etmek zorundayım bu gerçek beni hastalığımdan daha önce tüketiyor.

Beni senin ellerinden çekip ayıracak Tanrı'ya öleceğimi bile bile küfürler etsem aptallık mı olur sence? Neden bu kadar acınası bir kadere sahibim diye isyan feryatlarında bulunsam da beni duymuyor Hyunjin. Ben o dört duvarın arasında yalnız başıma boğuşup tükenmişken birden seni karşıma çıkarıp siyah beyazlığıma renk katmışken şimdi neden geri alıyor? Sen benim yenidem doğmamı sağlayıp hayatı öğretirken neden beraber kurduğumuz dünyamı yıkıyor? Renkleri artık görebiliyordum şimdiyse yorganımın altında sen yokken gece yarıları döktüğüm bu gözyaşlarıyla yine kapkaranlık. Bana ne olacak bilmiyorum bunun verdiği bilinmezlik hissi daha da korkutuyor.

Sana bu konuyu açtığım için bir kez daha özür dilerim sevgilim ama tek başıma bu gerçeklikle boğulmak çok acı veriyor sana şu an anlatmasam da her şeyden sonra okuyacağın bu kağıt parçalarına en azından içimi dökmek yükümü hafifletiyor.

Benim umut ışığım, bu kaçınılmaz kader her ne kadar beni senden ayıracak olsa da sana söz veriyorum bir şekilde kendimi senin yanında başka bir şekilde hissettireceğim. Hatta düşündüm de bir kediye ne dersin? Ben gittikten sonra sana kendini belli eden bir kedi olarak yanına geri geleceğim sevgilim. Sana işaret yollayacağım bu yolla beni kollarına geri al olur mu? Ben senden ayrı kalamam...

Sana olan hislerim kırılgan bir bardak gibi, çok narin ama evrende hiçbir kozmik gücün bile yıkamayacağı kadar güçlü.

~Sonsuz yıldızın Lixie"