Kuzeyde ara sıra bana dikiz aynasından bakıyordu. En fazla ne görebil çok merak ediyorum kimsenin göremediği o gözlerimin altına örttüğüm hüzünü matemi kim görebildi ama Kuzeyde de vardı bir şey oda benim gibi bakıyordu ama neydi belki oda benim gibi saklamayı seçmişti ama ben gülümsememle bastırmıştım o sanki bakışlarıyla bastırıyor gibiydi.
O da mı yeter dayanamıyorum diye haykırıyordu?
O da mı bıkmıştı?
O da mı içinden bağırıyordu kimseye anlatamayarak?
Ve o da mı özlüyordu...
Bu sefer dikiz aynasından onu izleyen ben oldum sadece bir ihtimal belki görürüm diye boş boş yüzüne baktım ama olmadı göremedim yeşil gözleri duygularını kapatıyordu sanki. Ona baktı mı far edince kaşlarını çatıp dikiz aynasından bana baktı ben gözümü kaçırmayınca yeşillerini yola çevirdi.
"Neden bana öyle bakıyorsun?"
"Sen neden bakıyorsan ondan?" Başını omzuna düşürerek dikiz aynasından bana baktı.
"Neden bakıyormuşum ben?" dedi dalga geçer gibi bir ses tonuyla.
"Görmek için." Dedim gayet ciddi bir şekilde.
"Bazen göremezsin Elit ben sen göremedim ama izlerini gördüm." Kaşlarımı çatarak Kuzeye döndüm. Neyi görmüştü bu sefer?
" Ensendeki tırnak izlerini küçük kardeşin mi yaptı Elit?" Dedi dalga geçer bir tonla. Bunu demesiyle Siya mandal tokamı saçımdan çektim ve ensemi kapatmasına izim verdim. Ne zaman ablamın intiharı aklıma gelse tırnaklarımı enseme gömüyordum ve bu artık psikolojik olmaya başlamıştı sadece ablamı özlediğimde değil ders çalışırken uyumamak için tırnaklarımı boynuma gömüyordum.
"Sen." Dedim durgun sesimle. "Nerden gördün?" derin bir nefes aldı ve trafik ışıklarında durduğumuzda elini direksiyondan çekti.
"Kitaplıkta tıp kitaplarına bakarken fark ettim." Demek o yüzden arkamdan bana öyle bakıyordu ama ben o anda kitaplarla ilgilendiğim için fark etmemiştim. Eve geldiğimizde Kuzey apartmana çıkmama yardımcı olmuştu kapının önünde durup zile bastım. Aysima hiddetle kapıyı açtı.
"Gelmeseydin!" dedi kızgınlıkla ama beni öyle görünce bir anada yüzünü dehşet kapladı.
"Alev ne oldu sana?" sorusunu duymazdan gelip Kuzeye baktım.
"Görüşürüz." Kuzey konuşmamla yüzünü bana döndü.
"Görüşürüz." Aysima beni salona kadar götürüm L şeklindeki koltuklardan birine bıraktı.
"Yok artık ben en fazla atışırdınız sandım ama siz ne yaptınız da sen bu hale geldin?"
"Pek bir şey olmadı ya kitaplık üstüme düştü." Dedim sakin bir tonla.
"Ha tamam ben sana yemen için bir şeyler hazırlıyorum." Deyip kapıdan çıkacaktı ki söylediğim şeyi anca idrak etmiş olucak iri gözleriyle bana döndü.
"Kitaplık düştü hani bildiğimiz kitaplık benim pek kullanmadığım şeyleri koydumuz."
Kaşlarımı çatarak pek kullanmadığı şey kitap olduğunu sorucak ken ağzımı kapatmasıyla kaşlarımı daha çok çattım.
"Sakın bana pek kullanmadığın şey kitap mı diye sorma cümlenin başına odaklan üstüne kitaplık mı düştü gerçi düşse sen oradan sa çıkman imkansız."
Bıkkın bir yüz ifadesiyle Aysimaya baktım elini ağzımdan çektim ardından derin bir nefes aldım.
"Kitaplık tamamen üstüme düşmedi Kuzey üstüme atladı bildiğin, ama ayağım arada kaldığı için sonuç bu. Sen benim ayağıma baksana Kuzey sardı ama yine de bir hastaneye gidelim mi?" Aysima bana inanmıyormuş gibi baktı.
YOU ARE READING
Kırık Hayaller
General FictionHer insanın kalbi acı çeker ama bu acıyı farklı şekillerde ifade eder. Bazıları gözlerinde bazıları ise gülümsemelerinde saklar. Ben gülümsemelerinde saklayanlardanım... Zaman kalbi asla iyileştirmez sadece kalbin acıyı unutmasına izin verir ama ben...
