"İnsanların birbirleriyle gülüşmeleri bile beni çileden çıkarıyordu. Halbuki ben saçma sapan esprilere bile gülen bir insanımdır."
• Gerçek bir bipolar bozukluk hastası kaleminden •
Yemekten sonra odaya geldikten sonra kendimi hiç olmadığım kadar mutsuz hissediyordum.
Dün gece orada öleceğimden emindim.
Uyumak için yatağa uzandığımda kapı açıldı. "Sare..."
"Uyuyacağım Ural. Çık dışarı."
"Konuşalım."
Ona sırtımı dönüp gözlerimi kapattım.
"Konuşacak bir şey yok."
Karşıma geçip eğildi, "Var. Hadi kalk konuşalım."
Ben konuşmadım. Ural bütün gece odadan çıkmadı.
,
Evin büyük bahçesinin bir köşesine oturmuş öylece karşıyı izliyordum. Yaşadığımız şey aslında basit bir tartışmadan ibaretti ama Ural beni orada bırakıp gittikten sonra tek başıma eve dönebilmek için çok büyük bir çaba sarfetmiştim.
Telefonumdan saati kontrol ettim.
3 Mayıs Cumartesi 12.49
Ekranı kapatacakken Alisa'nın sosyal medya hesabından bir bildirim geldi
@alisanvd bir gönderide sizi etiketledi
Merak edip açtığımda geçenlerde birlikte gittiğimiz -Alisa'nın kolumdan tutup zorla arabaya bindirdiği- mekanda çekilen bir fotoğraf vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ardından hemen birkaç bildirim daha geldi. Hepsi magazin sitelerinden gelen bildirimlerdi.
Evet başta bu durum komik gelmişti fakat Alisa'nın bana sormadan izinsiz şekilde bu fotoğrafı gerçek olmayan bir durum için kullanması can sıkmaya başlamıştı.
Oturduğum yerden arkamı döndüğümde bir şeye çarpıp geriye sendeledim. "Ne yapıyorsun arkamda?"
"Kurye geldi sana bir paket getirdi. Onu haber verecektim..."
"Tamam alırım şimdi." Ural'ı orada bırakıp kuryeden paketi aldım. Odamın kapısı açık olduğu için Ural kapıdaydı.
