İyi okumalar
Elimin üzerinde bir şey geziyordu. Elimi gıdıklıyor,arada ısırmaya çalışıyor ama başaramıyordu. Gözümü açıp elimde gezenin ne olduğuna baktığımda fare olduğunu gördüm. Anlık gelen korkuyla ayağa fırlayıp çığlık attım.
Ayağa kalktığımda ayhanı karşımda otururken gördüm. Kaşlarım istemsizce çatıldığında ayağama değen başka bir fareyle bağırmaya başladım "AYHAN ÇIKAR BENİ BURDAN,LÜTFEN" beni baştan aşağı süzdü sonra ayağa kalkıp parmaklıkların arkasından bana yaklaştı. "Beni bırakıp gittiğinde ne kadar acı çektim biliyor musun? Kaç gün hasretinle öldüm. Kaç gün kokuna hasret kaldım" ayağama tekrar bir şey deyince fare olduğunu sanmıştım kafamı eğip baktığımda örümcek olduğunu gördüm.
"ÇIKAR BENİ BURDAN" elimi parmaklılara vurup bağırarak konuştum. Hiç bir şey demeden yukarı çıktığında arkama dönüp baktım. Bir sürü fare ve örümcek vardı. Bu durumda soğukkanlı olmak imkansızdı. "AYHAN LÜTFEN ÇIKAR LÜTFEN"
"BİR DAHA SÖZÜNDEN DÖNMEYECEĞİM SÖZ VERİYORUM" parmaklıklara vurarak bağırmaya devam ediyordum,göz yaşlarımda akmaya başlamıştı.
Kokudan ve açlıktan dolayı bayılma hissine birde bu korkunc hayvanlar dahil olmuştu. Aslında korkunç olan hayvanlar değildi,burasıydı. Ayhanın evindeki zindan olup olmadığını bilmediğim için daha çok korkuyordum. Gerçekten bayılmak üzere olduğumda yere oturdum. Keske oturmadan önce baksaydım.
Bir farenin üstüne oturmuştum..
Farenin çığlıkları kulaklarımda yankılanıyordu.
Ayhan
Yarenin yardım çığlıklarını duymak canımı çok acıtıyordu. Onu üzmek istemiyorumdum fakat o adamla kaçması çok zoruma gitmişti. Eğer üniversite okuyup mezun olmak istiyorsa bunu gelip benimle konuşsaydı belki bir şansı olabilirdi ama bu şansı kendi elleriyle çöpe attı.
Aşağıda ses kesilince bir şey olmasından korktuğum için tekrar aşağıya indim. Yareni yerde baygın görünce aklım başıma gelmişti. Nasıl olduda bu kadar ileri gittim bilmiyorum. Yareni kucağıma alıp yatak odamıza götürdüm. Yatağa yatırdığımda onu bu yatakta görmeyi ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Doktoru arayıp gelmesini söyledikten sonra yanına oturdum. Sarı saçlarına dokunduğumda bir kız çocuğumuzun olma ihtimalini düşündüm keske onunla çocuk sahibi olabilseydim. Eminim çok güzel bir anne olurdu.
Doktor bir kaç dakika içinde geri geldiğinde gelen doktorun erkek olmasıyla elimi yumruk yaptım. Doktora kaşlarımı çatıp baktığımda "bugün belinay hanımın bir ameliyatı vardı,onun yerine ben geldim ayhan bey". Yarene baktığımda güzel vücuduyla orda yatıyordu önemli bir şey olup olmadığını bilmediğim için uzatmadım. "İşini yap" diyip kenara çekildiğimde doktorda yarenin tansiyonunu ölçüyordu.
Yaklaşık yirmi dakikanın sonunda " önemli bir şey olduğunu sanmıyorum ayhan bey,korkudan bayılmış yada stres altında olduğu için bayılmış olabilir. Siz yinede hastaneye götürebilirsiniz" diyip çıktı. Ne biçim doktorsun amk.
Yarene baktığımda yerinde hafif doğrulduğunu ve bana baktığını gördüm. Çok kırgın bakıyordu. Haklıydıda. Ani bir hareketle ayağa kalktığında belinden kavrayıp yatağa geri attım. "Bırak!"
"Yaren sakin olup beni dinlermisin"
Kapı çalınmadan odaya girilince hazal olduğunu sanıp bağırmıştım. "Kapıyı çalmadan girme demedim mi hazal!"
Arkamı dönüp baktığımda defne olduğunu gördüm. Gelmesini beklemiyordum davette etmemiştim.
Yarene baktığımda hayal kırıklığıyla bakıyordu.
Yaren yavaşça yataktan kalktı ve defneye doğru yürüdü. Bende arkasında durup yarenin ne yapacağına bakmaya başladım.
Yaren
"Sana güvenmiştim,kardeşim demiştim peki sen ne yaptın. Bana ihanet ettin ben bunları hak etmedim "
Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken aklıma barlas geldi. Ayhana dönüp "barlas nerde" sorduğum soruyu beklemiyormuş olacak ki çok şaşırdı ve sinirlendi. Zerre umurunda değildi.
"Yaren ben..özür dilerim "
"Özür dileyecek yüz varmı sende. Bu yaptığından sonra birde özür mü diliyorsun "
Ayhana bakıyordu yardım ister gibi ayhansa sadece bana bakıyordu. Madem aşık olduğum adam yoktu ben niye vardım? Kendimde değildim ve naptığıma dair hiçbir fikrim yoktu. Sadece yaşamak istemiyordum.
Odanın camına doğru yürüdüm ve önünde durdum.
"Yaren" ayhanın seslenmesine aldırmadan camı açtım ve pencerenin mermerine bastım. Anında bir bağırış yükseldi "Yaren! İn ordan napıyorsun "
"Yaren saçmalama napıyorsun sen in dur"
"Güzelim in hadi konuşalım "
Onlara doğru döndüm,her hareket ettiğimde biraz daha düşecek gibi oluyordum. " Dünyanın en karanlık yeri insan cehaletidir;ve asıl korkmamız gerek yerde orasıdır. Bana insanların ne kadar kötü ve hain olabileceğini gösterdiniz teşekkür ederim "
Biliyorum bayadır bölüm atmıyorum.
Umarım beğenirsiniz okuyan herkes yorum atarsa sevinirim:)
Oy ve yorum hikayenin devam edip etmeyeceğini belirleyecek eğer yeterli oy ve yorum almazsam hikayeyi final yapacağım.
Okuduğunuz için teşekkürler
