Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sahip olduğum tek gerçek sensin, bu yüzden, sarıl bana."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Spontane gelişiyordu her şey hayatında. Planlayarak bir adım atmamıştı Ece. Yağmurdan nefret ederdi, ıslanmaktan korktuğu için. Yeryüzünü temizlemek ister gibi yağıyordu o gün yağmur. Güneş kara bulutların ardına gizlenmişti. Okuldan çıkmadan önce bir süre camdan dışarıyı izledi ve bir süre bekledi.
Geleceğini düşündü bir süre. Zamanın ne denli hızlı aktığını, hayatı boyunca çektiği sıkıntıları ve nihayetinde geldiği noktayı...
Siyah montunun fermuarını çekip sırt çantasını omzuna aldıktan sonra birkaç öğretmenine iyi akşamlar diledikten sonra okuldan çıktı. Sarı saçları daha adım atar atmaz ıslanmıştı.
Kaldığı pansiyon okula yürüme mesafesindeydi ancak bugün nefes almak istiyordu. Kimsenin kendisini göremeyeceği bir yerde her şeyi dağıtmak istiyordu. İstanbul, artık hayallerinin şehri değildi. Kalp kırıklıklarıyla dolu, birden fazla acıyı barındıran acımasız bir diyardı. Kendisini saklayacak onlarca yer barındırdığı için de minnettar oluyordu aynı zamanda Ece.
