Bu kez bir hikayedense geceye düşülmüş bir not
Tuhaf bir soru olduğunu itiraf etmeliyim. Ameliyatta dinledikleri müzik türlerini konuşurken kabuslarında cerrahi komplikasyonlar görüp görmediklerini sormak pek akıl karı değildi. Ama sterildim ve düşünebildiğim şeyler koter kokusu ve kırmızıdan ibaretti. Konuşanlardan birisine yanlışlıkla aşık olduğumu sanıyorum, düğüm atarken parmaklarının nasıl hareket ettiğine odaklanırken görevimi unutuyorum, makasla tamamlanan düğümleri sonlandırmayı. Kesmemi söylüyor bıkkın ve naif ses, böylece gerçekliğe dönüyorum: ipi kesiyor onu seviyorum.
Yeşil tüm odayı ve kıyafetlerimizi sarıyor, bistüriyle yarılan memeden fırlayan kırmızı, yeşilin ve gözlüklerimin üzerine yerleşiyor, kalbim damarlarımı kanla doldurarak bu duruma karşılık veriyor. Kesilen arter koterle yakılırken oluşan ağır koku boğazımı dağlasa bile burnuma hoş geliyor. Süt bezleri ve yağdan inciler rezeke edilirken altlarında psoas kasları beliriyor. Kas liflerinden birkaç tanesi kopuyor, koter onlara yaklaştığında güçlüce kasılıp gevşiyor. Sonunda drenleri yerleştirme kararı alıyoruz. Tüm bunlar olurken o Pamela'nın malum şarkısından alınıyor, o zaman 32 yaşında olduğunu hatırlıyorum. Moira'ların onu ne zaman var ettiğinin bir önemi var mı? O ağzıyla şarkının gitar solosunu yaparken gülüyorum. Memeyi vücuttan ayırmak yerine gitar çaldığını hayal ediyorum. Bir anlığına ellerini saklayan eldivenlere rağmen sefalik ve bazilik venlerinin birleşerek yarattığı yayı görüyor gibi oluyorum sağ el dorsumunda. Tırnakları biçimsiz ama elleri öyle değil. Drenleri tespit ederken beklemekten sıkıldığını fark ediyorum, biçimli parmakları makası ve beni bekliyor: ipi kesiyor onu seviyorum.
Onu gördüğümde ne yapacağımı bilmiyorum, hareketsizce beklemek en kolayıymış gibi geliyor. Bazen yürüyüşünü taklit ediyorum ki ona yetişebileyim, tuhaf bir şekilde işe yarıyor da. Adımlarımı onun attığı gibi attığımda ona yorulmadan yetişebiliyorum, böylece bir büyü yaptığımıza kanaat getiriyorum. Bu fikirden vazgeçmem uzun sürmüyor, dördüncü boyutta başka bir anlamı olan bir konfigürasyon belki de? Ya da uzay zamanı bükmemi sağlıyor? Bilmiyorum. Yine bekliyor. Neyi? Sırtı açık şekilde hasta da bekliyor. Boynumdakini istiyor olmalı: Steteskobu uzatıyor ve onu seviyorum.
Bir sona ermeyeceğini bildiğim halde empati kurmaya devam ediyorum, kurdukça gözlerim kapanıyor, uykum dayanılmaz bir hal alıyor. Öfkeli bir günüme denk gelmese uyuyakalacağım. Beni slaytlarını hazırlarken gözlemiş ağladığımı fark etmiş olmalı, "iyi misin?" diye sorduğunda vereceğim cevaplardan korkuyorum, o nedenle birkaç kez kaçıyorum olabileceği yerlerden, kendimi işe veriyorum. Yine de en olmadık yerde karşıma çıkmasını biliyor, cevabından korktuğum soruyu soruyor. "iyiyim" diyorum duygusal tüm izlerden arınmak için, ona da verebileceği dürüst bir cevap bırakmama pahasına. Acilden hiç ameliyatlık vaka gelmediğini söylediğimde büyük bir günah işlemişim gibi korkuyla dudaklarını aralıyor, "nöbet bitmeden öyle söylenmez" diyor. Şanslı olduğumdan bahsediyor ve içini rahatlatmayı deniyorum, onu seviyorum.
Belki de artık uyumam gerekiyor, saat çok geç ve onu yarın tekrar görmekle ilgili hayaller yükseliyor zihnimde, yüzünü anımsıyor ancak resmedemiyorum, daha dikkatli bakmaya ihtiyacım var, şekilleri ve boyutları kavramalı. Saçlarının tam olarak nasıl dağıldığını, tellerin nereden başlayıp nerede spiraller yarattığını, sağ elinde bazilik venin nerede doğmaya başladığını, alt dudağının aslında öyle olmadığı halde nasıl daha dolgun görünebildiğini, isminde neden ğ olmadığını, neden gözlerinin bir yavru köpeğinkini anımsattığını, konuşurken kuruyan dudaklarından doğan minik peltekliklerin mekanizmasını, gülümserken ve diliyle dudaklarını ıslatırken nasıl sevimli ve komik görünebildiğini, neden cerrah olmaya karar verdiğini, öfkesini nereye yönlendirdiğini, annesiyle artık neden yasak elma izlemediğini, onu burnunu karıştırırken kaç kez daha yakalayacağımı öğrenmem gerekiyor. Yarına açabilmek adına gözlerimi kapatıyor ve onu seviyorum.
