Onttroond!!

Deel 3♡

Pov Grace
Mijn voeten stappen over het warme zand. De zee die af en toe mijn voeten aantikt is verfrissend. Wat heerlijk, deze zon. Het geluid van de omslaande golven is geruststellend. Dit had ik echt even nodig. Na al het studeren en werke- auw! Geschrokken kijk ik omlaag. Er ligt een plastic flesje. Wie heeft dat hier neergegooid?

Milieu vervuiler..

Ik pak het flesje op. Tot mijn verbazing zit er een brief in het flesje. Ik schud het water van het flesje af waarna ik de brief eruit haal. Verward staar ik naar het papier. Het is een handgeschreven brief in een taal die ik niet kan lezen.

Mijn mobiel. Bedenk ik me. Ik voel in mijn zakken wanneer ik me besef dat deze in de hotelkamer ligt. Zo snel als ik kan loop ik richting het hotel. Gelukkig is het nieteens twee minuten lopen.

Zwetend stap ik de kamer binnen. Tussen alle troep vind ik het apparaat. Ik maak een foto van de brief. Via Google vertaal ik de tekst.

Dutch? Komt deze brief helemaal uit Nederland?

Ik lees de vertaalde tekst. De tekst is niet helemaal goed vertaald waardoor ik het verhaal niet helemaal snap. Wat ik wel eruit kan halen is dat het is gericht aan een geliefde. Wie zou dit geschreven hebben?

Ik heb iemand nodig die Nederlands spreekt, bedenk ik me. Dit is een groot hotel, er zullen vast wel Nederlandse gasten zijn. Sneller dan mijn benen eigenlijk aankunnen, ren ik naar beneden.

Hijgend kom ik bij de receptie aan. "Hello."

De dame achter de balie glimlach vriendelijk. "Buongiorno! How can I help you?"

"Hi, yess. I was wondering if there are dutch tourists in this hotel." Een onschuldige glimlach siert mijn lippen.

"I am sorry, I can't give you that information."

Een teleurstelling siddert door mijn lichaam. "Please, madam, it's a life or death situation."

"I am sorry." Herhaalt ze. Een rinkelend geluid klinkt vanuit achter de balie. De vrouw neemt op. "Yess. I will be on my way." Eindigt ze na een kort gesprek. Ze richt zich weer kort tot mij. "Can I help you with anything else?"

Een ontmoedigende zucht verlaat mijn mond. "No, thank you."

De vrouw knikt en verlaat de ruimte. Teleurgesteld sta ik nog voor de balie. Daar gaat mijn avontuur.

"Hello!" Een meid glipt achter de balie. "Do you need anything?"

"Uhm.." Een schamper lachje verlaat mijn mond. "The gast register." Grap ik, ze gaat het me toch niet geven.

"Oh. Interesting." Ze schuift een aantal blaadjes opzij.

Verbaasd kijk ik toe. Gaat ze het me echt geven?

De meid lijkt te zoeken. "It must be somewhere."

Fronsend staar ik haar aan. Als medewerker moet je weten waar het ligt. "Do you even work here?"

Ze kijkt op. "No."

Mijn ogen worden groter. "Are you insane? This is illegal."

"Hè!" Nu slaat ze haar armen over elkaar. "I walked in on you saying it was a life or death situation. I thought you were having your period or something." Ze doorzoekt een aantal lades. "Why do you need the register?"

Ik leun met haar mee over de balie heen. "I found a letter on the beach, but it is in Dutch so I am looking for someone who can translate is properly."

De meid stopt met zoeken. Ze kijkt me aan. "I'm dutch."

Ook ik kijk op en staar haar aan. "Are you serious?"

"Yess." Ze lacht. "What letter?"

Ik overhandig haar de brief. "Here."

De meid begint te lezen. Hoe langer het duurt, hoe groter haar ogen worden. "Oh my God." Mompelt ze.

"What?" Vraag ik. "What does it say?"

Ze slikt voor ze spreekt. "Dear Jax.." Haar stem leest rustig de brief door. Hoe verder ze komt, hoe stiller ik word. Tranen ontstaan in mijn ogen. "It's a love letter."

"No." Spreek ik haar tegen, mijn stem trilt. "It's a goodbye letter."

"Wow." Ze geeft de brief terug aan mij. Ik stop hem in het flesje. "We need to find Jax."

"Excuse me!" Klinkt er hard door de ruimte heen. "You're not allowed there."

Met een ruk kijk ik opzij. De security guard kijkt ons boos aan. Met grote stappen loopt hij op ons af.

"Run!" De meid pakt mijn arm en trekt me mee. We rennen een aantal straten door. Pas wanneer we zeker weten dat er niemand meer achter ons zit, stoppen we met rennen.

Met grote ogen kijk ik de meid aan. Voor even zijn we stil, maar dan schieten we beide in de lach.

Ze veegt vreugdetranen van haar wangen af. "Hay," zegt ze dan plots. "I'm Sterre."

Ik steek mijn hand uit. "Grace, nice to meet you."

Pov Eline
De stilte die de hele middag in het huis heerste wordt bruut verstoord. De deur klapt in het kozijn.

"Hoi." Mompel ik kort tegen Jax. Achter hem aan komt Layla binnengelopen.

"Wat hoor ik nou?" Ze ploft naast mij neer. "Je hebt Raf gesproken."

Ik kijk op. "Uhm. Ja. Kort."

"Dat hoorde ik ook ja." Ze fronst. "Nogal kortaf ook." Haar hand raakt mijn schouder aan. "Ik sta volkomen aan jouw kant, maar Raf heeft ergens ook gelijk."

"Dus je staat eigenlijk niet aan mijn kant." Constateer ik.

"Nee, dat sta ik wel. Je mag zelf kiezen of je het uitmaakt." Ze blijft voor een kort moment stil. "Ik ben het alleen wel met hem eens dat het voor hem ook moeilijk is." Layla fronst. "Hij is niet alleen Emma kwijt, maar ook jou."

"Ik weet het." Trillend haal ik adem. "Hij is mij niet kwijt. Ik wil best vrienden blijven, maar daar heb ik tijd voor nodig."

Layla knikt begrijpelijk. Er vormt zich een lach op haar gezicht. "Hij zei dat je aan het messenwerpen was."

Mijn hoofd knikt instemmend. "Ja, het ging nieteens heel slecht." Tenminste, ik had er één goed. Maar hé, beter één dan geen. Ik kuch. "Hoe ging het bij jullie?"

"Ja, wel prima." Ze lacht. "Ik ben wel kapot, het is zo warm buiten. Ik ben helemaal bezweet." Ze ruikt aan haar kleding. "Jep, ik heb echt een douche nodig." Met een sprong staat ze op. "Ik ben zo terug."

Verveeld zit ik in de woonkamer. Ergens voelt het ongemakkelijk om met Jax samen te zijn. Ik weet gewoonweg niet wat ik tegen hem moet zeggen.

Gelukkig duurt het niet heel lang voor Layla weer terug de kamer binnen komt. "Wat is het gezellig hier." Grapt ze.

"Zullen we anders een spelletje doen?" Opper ik.

"Ja, sure." Layla loopt naar de lade en pakt een pak kaarten. "Pesten?"

Ik knik instemmend. Dat spel is altijd goed, je hoeft er niet bij na te denken. Het enige wat je moet doen is opgooien.

De bel verstoord ons spel. Het geluid klinkt hard door de kamer heen. Zuchtend sta ik op. Dat zal vast Rafael zijn. Vlot loop ik naar de deur. Zonder te kijken wie het is, haal ik hem van het slot af en doe hem open.

Mijn hart versnelt bij het zien wie er in de deuropening staat. Het is in ieder geval geen Rafael. "Nee." Zeg ik. Zo snel als ik kan gooi ik de deur dicht. Tot mijn grote schrik zie ik dat de deur niet dichtvalt, maar wordt tegen gehouden door zijn voet.

De deur vliegt weer open. Grijnzend staart hij me aan. "Surprise."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wie o wie zou dat zoch zijn....?