Nieuw bij #Likeme

Deel 12: Het gesprek

"Ja, wij gaan dan ook maar" zegt Pommelien. "Nee, ehm Lotte blijft nog even hier bij mij. Toch Lotte?" zegt Maksim. "Hoezo dat dan?" vraagt Pommelien nieuwsgierig. "Nee helemaal niks speciaals, dus je mag ook wel blijven als je dat wil. Dan kunnen we nog gezellig wat met z'n drieën gaan doen" probeert Lotte zichzelf eruit te redden, want als Pommelien hier blijft dan kan Maksim niet met haar gaan praten en moet ze zich geen zorgen maken dat ze verklapt dat ze hem leuk vindt. Pommelien kijkt naar Maksim die zijn hoofd schud en duidelijk probeert te maken dat hij even met Lotte alleen wil praten, zonder dat Lotte dit ziet. Zij kijkt alleen maar hoopvol naar Pommelien toe. Ze wil zo graag dat ze blijft of beter nog Lotte meeneemt om haar uit deze situatie te redden.

Pommelien begrijpt de hint helaas wel meteen, omdat ze Maksim ook intussen al wel een aantal jaartjes kent en zegt: "Nee, ik ga ook maar eens vroeg onder de wol kruipen net als de anderen. Ik ben toch een beetje moe geworden van vandaag. Tot de volgende keer dan maar weer." Ze geeft hen beide een knuffel en verlaat het huis van Maksim.

"Shit, wat moet ik nu doen?" is het eerste wat Lotte denkt als ze haar vriendin het huis ziet verlaten. "Doe je jas even uit dan gaan we even zitten." "Nee, ik ehm denk dat ik maar ga. Ik ben namelijk ook al wat moe." "Lot alsjeblieft, kom even praten. Volgens mij heb je dat echt even nodig en daarbij heb je het me vanmiddag beloofd." Lotte durft hem niet aan te kijken en is een manier aan het bedenken over hoe ze toch weg kan gaan. Ze heeft geen enkel idee over hoe dit zou kunnen. Hij zal haar toch niet zomaar laten gaan en bovendien als ze nu wel weg gaat blijft hij er de komende tijd toch over doorzeuren.

"Hey" Maksim duwt haar hoofd zachtjes wat omhoog zodat ze hem aankijkt "ik bijt je echt niet hoor. Ik wil je alleen maar helpen." Lotte doet dan toch maar weer haar jas uit en hangt deze terug aan de kapstok. Samen gaan ze naast elkaar op de bank zitten. "Waarom liep je daarstraks ineens weg? Zeg het me alsjeblieft, want als iemand je iets aan heeft gedaan of heeft beledigd wil ik dat graag weten. Dan is die persoon nog lang niet jarig." Lotte zucht even "Dat is het niet. Het ligt helemaal aan mezelf en niet aan anderen. Ik moest eventjes alleen zijn, ik weet gewoon even niet meer zo goed wat ik voel en wat ik moet denken" biecht ze op. "Denken en voelen waarover?" Maksim is al blij dat ze tenminste iets zegt over wat haar dwars zit en dat ze hem in vertrouwen heeft genomen.

Lotte weet niet wat ze moet zeggen. Ze kan moeilijk zeggen dat haar gedachtes overuren draaien over hem. "Gewoon over van alles. Het is een beetje druk allemaal en ik ben benieuwd over hoe iedereen gaat reageren op het nieuwe seizoen" liegt ze dan maar. "Ach Lotte daar hoef je echt niet bang voor te zijn hoor. Ik wed dat je na volgende week al honderdduizend fans hebben die je dolgraag in hun armen sluiten en willen ontmoeten." Lotte is blij dat hij haar geloofd. "Kom eens hier, ik heb je al in ieder geval in mijn armen gesloten. Letterlijk dan hè." Hij neemt haar in zijn armen en is blij dat Lotte hem toelaat om dit te doen.

Lotte voelt zich best schuldig dat ze tegen hem aan het liegen is, maar is ook blij dat hij haar omhelst. "Lotte zeg het me echt even als je iets dwars zit de volgende keer. Soms kun je iets niet alleen oplossen of heb je even iemand nodig die zegt dat je gedachtes helemaal niet juist zijn en dat je geweldig bent." Hij laat haar langzaam weer los. "Bedankt Maksim echt voor alles wat je al voor me gedaan hebt." "Geen probleem. Best grappig, je lijkt echt totaal niet op Emma in het echt die had me allang voor dramalama uitgemaakt." "Ja, whatever dramalama" zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt. Beide schieten ze in de lach.

"Blijf je hier slapen vannacht" vraagt hij als ze uitgelachen zijn. "Ehm, ik weet niet of dat zo'n goed idee is" floept ze haar gedachtes eruit. "Als je dat niet wil moet je het eerlijk zeggen, maar weet dat ik niets met je ga doen. Alleen om te slapen hoor." "Ehm zo bedoelde ik het niet hoor ik ehm bedoel alleen ehm dat ehm." "Is niet erg Lotte, ik ben niet boos hoor. Ik verplicht je ook tot niks. Je mag hier blijven zo lang als je dat wilt." "Zullen we anders nog wat tv kijken en dan ga ik straks weg" vraagt Lotte. "Ja voor mij is dat helemaal prima hoor." Maksim zet de televisie aan en ze zoeken samen een programma op.

Langzaam beginnen haar ogen na een tijdje dicht te vallen en Maksim trekt haar iets naar zich toen en als vanzelf legt ze haar hoofd op zijn schouder. Maksim doet de deken goed om haar heen. Hij is nog steeds een beetje bezorgd om haar, want ze is niet helemaal haarzelf de laatste tijd en vandaag al helemaal niet. Hij trekt haar heet voorzichtig nog iets dichter tegen zich aan en legt zijn hoofd op het hare en valt ook in slaap, met het idee dat Lotte veilig in zijn armen ligt te slapen.

Lotte wordt na een paar uur wakker. Als ze merkt dat ze in de armen van Maksim in slaap is gevallen schrikt ze op, want dit was totaal niet haar bedoeling. Doordat ze zo schokkerig wakker werd, heeft ze Maksim ook wakker gemaakt. "Hey, alles oké?" vraagt hij meteen. "Ja, sorry. Het was niet de bedoeling dat ik hier in slaap zou vallen. Ik wil je niet tot last zijn." "Je bent me totaal niet tot last, blijf maar gewoon hier slapen vannacht. Dat vind ik helemaal prima."