චටාස්...!!
කම්මුලට වැදුණු අතුල් පහරක සැරට ටේහ්‍යුන්ගෙ මූණ පැත්තකට හැරවෙද්දි ටේහ්‍යුන් අත් දෙක බැඳගෙන බිම බලාගෙන ම හිටියෙ වැරැද්ද තමන්ගෙ බව දන්න නිසා...
තමන් ජන්කුක් එක්ක ඉන්න එක වැරදි බව ටේහ්‍යුන් මුල ඉඳලා ම දැනගෙන හිටියා...ඒත් ටේහ්‍යුන් ඒක අමතකයි වගේ ඉන්න උත්සාහ කළා...
"තමුන් මොනවද මේ කරන විකාර !? තමන්ගෙ අරමුණ අමතක කරලද තමුන් ආආ!"
"අරමුණ මතක තිබුණා නම් හමුදාවෙ බ##ක් ඉස්සරහ කකුල් පළල් කරන්න තරම් විලී ලැජ්ජ නැති වෙන්නෙ නැහැනෙ ලොක්කා...මරලා දාමු!"
ගරා වැටුණු කාමරේ හිටිය ටේහ්‍යුන්ට වඩා වැඩිමල් කියලා පෙනුන කෙල්ලෙක් ටේහ්‍යුන්ගෙ කොණ්ඩෙන් ඇදලා අරගෙන ඔලුවට තුවක්කුව තද කරගෙන කියද්දි කණ්ඩායමේ නායකයා අත උස්සලා නවත්තන්න කිව්ව නිසා ඒ කෙල්ල තුවක්කුව පහත දාද්දි ගරා වැටුණු ගොඩනැඟිල්ලෙ හිටිය විවිධ වයස්වල විවිධ සමාජ මට්ටම්වල පනහක් විතර පිරිසගෙ ඇස් තමන්ගෙ නායකයා දිහාට හැරුණා...
"ඔය හමුදා බ## තමුන් ව සැක කරන්නෙ නැහැ කියලා විශ්වාස ද?"
කණ්ඩායමේ නායකයා අහද්දි ටේහ්‍යුන් බිම බලාගෙන ම ඔව් කියන්න ඔලුව වැනුවා...
"හ්ම්...අත ඉදලා බර්තෝ එයි තමුන්ගෙ කාමරේ ළඟට.. වැදගත් හැම දෙයක් ම මම දැනුවත් වෙන්න ඕනෙ... දැනට ඔහොම ඉන්නවා...
අන්තිම පුදුම කිරීම දවසට අපිට තමුසෙ ඇතුළෙ ඉන්න එක වැදගත් වෙයි....
දැන් හැමෝටම යන්න පුළුවන්... අංක හතලිස් හත... තමුසෙ මං එක්ක එනවා.."
අවුරුදු හතළිහක විතර හැඩිදැඩි පුද්ගලයෙක් වුණ කණ්ඩායම් නායකයා ටේහ්‍යුන්ගෙ අතින් ඇදගෙන තමන්ගෙ කාමරේට යද්දි ටේහ්‍යුන් කර ගන්න දෙයක් නැති ව ඒ පස්සෙන් ඇදිලා ගියා...
.
.
.
.
.
.
.
.
"ම්හ්...ම්ම්මාහ්...යබ්ම්...න...දෙබ්ම්...න...හ්හ්..."
ටේහ්‍යුන් තමන්ගෙ මුහුණ පැත්තකට හරවන්න උත්සාහ කළත් ටේහ්‍යුන්ගෙ කම්මුල් දෙක තනි අතට මිරිකගෙන වේගෙන් උඩ පහළ වෙන කණ්ඩායම් නායකයාගෙන් ගැලවෙන්න උත්සාහ කළත් ඒ වේගෙට ටේහ්‍යුන්ට හුස්ම හිර වෙන්න ආවා...ඒත් බෙල්ල පපුව හැම තැනක් ම කෙළ,කඳුළු,දාඩිය වලට පෙඟිලා අමාරුවෙන් හුස්ම අල්ලගෙන හිටිය ටේහ්‍යුන්ට බුරුලක් ලැබුණ බවක් පේන්න තිබුණෙ නෑ...
