Twoje oczy lubią mnie (i to mnie zgubi) || dramione || ZAKOŃCZONE

Rozdział 5

(teraz)

Poranek ósmego sierpnia przywitał Hermionę kacem, którego dość szybko się pozbyła dzięki cudownym osiągnięciom współczesnego warzycielstwa, ale suchość w ustach i pragnienie pozostało. Widocznie odwodniła się tak bardzo podczas celebrowania ostatniego panieńskiego wieczoru Ginny, że nawet eliksir nie pomógł. Przy wodopoju — to jest, w kuchni — zastała przyszłą pannę młodą, która w towarzystwie Luny Lovegood i Glenn Fishber zajadała się jajkami i co chwilę śmiała się, nawet jeśli nie mówiły akurat nic zabawnego, co Hermiona uznała za urocze.

Po śniadaniu dziewczyny ruszyły na górę do garderoby, którą zaanektowały na czas przygotowań, a Hermiona poszła wziąć prysznic i upewnić się, że Harry zrobił to samo. Ponieważ Ginny miała dwie inne koleżanki do pomocy, a Ron, będący drużbą Harry'ego, musiał zająć się Leir, jako że Savannah miała w planach wizytę u fryzjera, Hermionie przypadła rola przygotowania pana młodego. W głębi ducha była bardzo zadowolona z takiego obrotu spraw, bo garnitur w przeciwieństwie do sukni ślubnej dało się włożyć samodzielnie i oboje z Harrym zgodzili się, że z jego włosami nic nie zdziałają, więc pozostało jej tylko zapięcie mu muchy i spinek przy mankietach. Potem, kiedy on jednak próbował ugładzić niesforne kosmyki Ulizanną, rozłożyła się na łóżku z jego notatkami ze sprawy anonimów.

— Coś nowego? — zapytała, zanim zaczęła czytać.

— Nie bardzo... Darlymple i Lennox sprawdzają ludzi z Transportu Magicznego... Wyłonili dziesięciu potencjalnych sprawców, to znaczy bardzo potencjalnych, takich, u których wszystko się zgrywa, nie żeby wszyscy cię nienawidzili... Gdzieś tam na drugiej stronie masz listę, zerknij, czy któreś nazwisko coś ci mówi.

Zerknęła. Większość brzmiała znajomo, ale z nikim z tych ludzi nie miała osobistego kontaktu w ciągu ostatnich paru miesięcy. Na liście na szczęście nie było Urguharta. Nie wspomniała o nim nawet Harry'emu, kiedy powiedział jej, że według Darlymple'a projekty realizowane przez nią w czasie, gdy przychodziły anonimy, wskazują na kogoś z Transportu Magicznego. Uznała, że nie ma podstaw, a jeśli coś jest na rzeczy, to aurorzy sami to odkryją, i odetchnęła z ulgą, że go wyeliminowali.

— A Creed? — zapytała. — Rozmawialiście z nim?

— Taaak, ale sama wiesz, jaki jest. To na pewno nikt od niego, bo u niego pracują sami przyzwoici ludzie.

— ...z nim na czele — mruknęła Hermiona.

— ...i oczywiście nikomu nie powiedział o rezygnacji Kinga — dodał Harry, a po krótkiej pauzie zapytał: — Myślisz, że to mógł być Creed?

— Co? Czy to on mi przysłała anonimy? — upewniła się. — Nie, raczej nie. Na pewno niejedno miałby mi do powiedzenia, gdyby nie bał się Kinga, ale nie bawiłby się w anonimy.

Harry nie odpowiedział. Przez chwilę słyszała tylko ruch grzebienia we włosach, a potem odezwał się znowu:

— A jak ci idzie to zaklęcie z Drentem?

Westchnęła cierpiętniczo.

— Beznadziejnie. Poszperaliśmy trochę w magii sumeryjskiej i wpadliśmy na formułę, która zdaje się zawierać wszystkie niezbędne komponenty, ale zaklęcie raz wychodzi, a raz zmienia pismo na jakieś zupełnie przypadkowe i nie mamy pojęcia, od czego to zależy. Ale pracujemy nad tym.

— Jakieś szanse, że uwiniecie się w tydzień?

— Marne — przyznała niechętnie.

Harry odetchnął głęboko, jakby bardzo go rozczarowała, chociaż nie mógł się spodziewać zbyt wiele, bo przecież powiedziałaby mu, gdyby mieli coś konkretnego.