Gözlerinin Gülüşünde Aşk

GİRİŞ

Hayata dair bütün umutlarını, hayellerini, inançlarını, sebeblerini ... kısacası yaşamaya olan heveslerini kaybetmiş nefes alışları spontane olarak gerçekleşiyordu. Eğer suni solunum yapıyor olsaydı çoktan maskesiyle oksijen tüpü, bu bir insanın uyguladıgı yardımla solunum olsa da, arasındaki bağlantıyı çoktan koparmıştı. Hep meyli aynı yöndeydi...

Sanki hayattaki son çırpınışlarını veriyordu. İmkansızlıklara yolculuklar düzenliyordu, her seferinde bir olumsuzluk sonucu yolculukları iptal ediliyordu. Hiç umudunu kaybetmeden tekrar denemek istese de büyük bitkinlikleriyle ve sonsuz mecburiyetleriyle bir daha denemeliydi umut etmeyi.

Meyili gerçek kurtuluştaydı. Gerçek kurtuluş ise ölümdü. Bunca hüsranların sonu zorunlu vazgeçişlerle donatılmışken son vazgeçişse alınan nefesten oluşuyordu. Ama bunu kendine yapacak cesareti olmadığından kendiliğinden olmasını beklemekten başka çaresi yoktu. Yapabileceğinin en iyisi ise hayat kendine böyle bir fırsat sunduğunda bozuntuya vermeden hemen kendini akışta durdurak sona kavuşmak olurdu.

Vazgeçmelere karşı olarak çıkılan bu hayat yolculuğunda vazgeçişlere hayran oldum. İnsan mecburiyetlerine tutulurmuş, tutunacak bir dal bulamayınca... Tutuldukları ise düşerken ve savrulurken takıldıkları imiş.
Oysa bilmeyiz ki her vazgeciş bir hayranlık değil bir eksilişti, en derindeki parçamızın kopuşlarıydı. Ve vazgeçişler başta tek tük alıştırır kendini sonralardaysa bağımlılık olur mecburiyetle beraber...

Ben 'Vazgeçmekle başlar sanarsın ama kendinden geçmekle sanrılarını dahi yitirirsin düşlerinin.' diye söylediğim sözle özetliyorum bu vazgeçiz tutulmalarını...

Hayata tutunmak hiç kolay olmadı benim için bundandır bende tutunmak uğruna eksilmeleri göze almak zorunda kaldım hep. Sonu gelmeyen eksilmeler, azalmalar, vedasız vageçişler...

İşte 'son tutulma, son tutunma, son umut, son hayal, son heves ve de bin kere istenip bi kere yaşanan akıl kaçışları' mdan bahsedeliyor olunacak buralarda!.