Anormal

Asla Gerçekleşemeyecek Bir Geçmiş

BAŞKA BİR EVDENDE EKİN, BARAN, BEREN, BERİL
Asla gerçekleşemeyecek bir geçmiş...

Ekin turuncu bakır benzeri saçlarıyla 5 yaşındaki minik bir kız çocuğu. Baran ve Beren ikizleri her zamanki gibi birbiriyle uğraşıyor ve herşeye gülüyor Beril tüm yaşlarında olduğu gibi prensesleri bile kendine özendirekcek şekilde sari saçları masmavi gözleriyle arkadaşlarıyla.

Hep beraber parka çıkıyorlar her gün aynı saatte evden çıkıyorlar. Daha kelimeleri düzgün söyleyemiyorlar ama o saati hep biliyorlar.

"Bu sefer ne oyniyacaz" diye zıplayarak soruyo Ekin.

İkizler aynı anda "yakan top!" Diye bağırıyor. Beril yüzünü buruşturup itiraz etti " Hayir, onda hep siz takım olup kazaniyonuz" 

Aklına gelen fikirle Ekin tekrar zıplayarak soruyor "saklanpaç" bu fikir hepsine mantıklı gelince oynamaya başlıyorlar saatlerce anneleri bağırana kadar oynayıp evlerine dönüyorlar.

Şimdi 7 yaşındalar hepsi beraber aynı ilkokula başlıyorlar giydikleri çirkin formalardan şikayetçi hepsi Ekin daha yeni yazın bitmesinin etkisiyle yüzü çillerle dolu minik yüzü gözükmüyor bakır saçları upuzun ikizler büyüdükçe birbirleriyle daha çok uğraşıyorlar büyüdükçe yüzlefi daha çok benziyor huyları ise daha zıt düşüyor. Beril her zamanki süslü haliyle, mavi formasıyla gözleri uyum içinde.

Hepsi sıralarına oturmuş öğretmenleri geliyor hiçbiri ciddiyete gelemiyor daha ilk günden tenefüsü bekliyorlar arkadaşlarıyla tanışıp oyunlar oynuyorlar onlar için okul sadece bir oyun alanı koşa koşa gidip koşa koşa dönüyorlar tenefüsten.

14 yaşına geliyorlar ortaokuldalar artık Ekin biraz daha büyümüş bakır saçları ve çilleri bakan kişiye tekrar baktırıyor, öyle güzeller güzeli değil kendine has, zorbalığa uğramıyor arkadaşları var artık herkes imreniyor onların arkadaşlıklarına ikizler kendi çaplarında birbirleriyle uğraşmaya devam ediyor ama başka kimsenin onlarla uğraşmasına da izin vermiyorlar. Beril'in çocuk güzelliği gitmeye başlamış artık daha genç kız güzelliği gelmiş yüzüne  biraz da ergenliğin getirdiği özgüven var üstünde.

Sınıfta uğultu hakim 5 dakika olmuş ama gelmemiş hoca sınıf başkanı koşarak gelip bağırıyor "ders boş!" Diye herkesten "oley!" Nidası dökülüyor sıraları birleştirip yemek eşliğinde konuşuyor bizimkiler.

" 2 ders boşuz sonunda bee." Diyor Baran. "Buna ihtiyacım vardı" diyip ağzına bir börek atıyor Beren. Sınav seneleri dinlenmeye ihtiyaçları oluyor. 2 ders boyunca gülerek eğleniyorlar. Hepsi mutlu sadece bu 4 kişi var kalplerinde, ne gülüş seslerinden rahatsız olan sınıf umurlarında ne başka birşey. Sadece o andalar.

🫀

Okula vardığımda ki bunu o uykulu halime rağmen nasıl yaptığımı bende bilmiyorum ilk işim tuvalete gitmek olmuştu yoksa ilk ders olan biyolojide uyuyarak o huysuz kadından azar yemek istemiyordum.

Yüzüme su çarptığımda aynada arkamda bana çatık kaşlarla bakan 2 tane kız görmemle anlık afallama sonucu arkamı dönüp onlara baktım. Daha fazla beklemeden konuşmaya başladılar.

"Adın ne senin?" Alaycı bir şekilde kaşlarımı çattım, çünkü bunu bilmiyor olsalar yeni gördükleri birine bu soruyu sormazlardı.

Büyük ihtimalle aradıkları birinin ben olup olmadığından emin olmaya çalışıyordu.

"Kim olmamı isterdin?" Cevabımla afallayan kızlar belli etmemej için tahminlerini yaptılar.

"Ekin!" Gülümsedim cünkü şu an beni sinirlendirmeye çalışıyorlardı, bu kızları onlarca kez Açelya'nın yanında görmüştüm ve bu yüzden beni suçlu durumuna düşürmeye çalışıyorlardı ve ben istediklerini vermeyecektim.