İHANET KOKAN BEDENLER

dayan.

Bazen en çok korktuğumuz şeyler başımıza gelir,en çok kaçtığımız kaçıpda saklanmak için onlarca delik aradığımız şey bizim dibimizde biter.
Canim yanıyor artık nefes almak istiyordum,neydi icimdeki bu acı?
Abimdi,benim abim şu an ameliyattaydı hemde hastanede ameliyat olmuyordu bizim için en tehlikeli yerlerden biriside hastaneydi. Bizim özel küçük bi hastane yerimiz vardı ,tabi gün geçtikçe orasıda gelişiyordu ki abimin ameliyata girebilmesi kadar gelişmişti.
Özel doktorlarımız, hemşirelerimiz ve atletlerimiz vardı.

Şu an üstümdeki elbiseden kurtulmuş, saçlarım dağınık gözlerim şiş koltuğun üstünde bacaklarımı kendime çekmiş bi şekilde oturuyordum, tırnağımı gereksiz bi şekilde dişliyir arada akan göz yaşlarmı siliyordum. Baya zaman geçmişti fakat hala haber gelmemiş bazen içeriye hızla giriş yapıp çıkan hemşireler oluyordu. Aklımda bin tane düşünce varken Aslı ablayla Esat abi geldi
"Tamam kızım bak yapma bunu kendine" dedi Aslı abla gözlerim bi anda onlara döndü o sırada Esat abi konuştu
"Güzel kızım,Minel'im biliyoruz içindeki acı çok büyük bizimde öyle ama Sarp seni böyle görmek istermiydi? Tabikide hayır,yapma bunu kendine" diyince artık dayanamayıp bi hışımla ayağı kalktım biliyordum benim iyiligimi istiyorlardi ama bu durumdayken kendimi asla kontrol edemezdim.
"Neyden bahsediyorsunuz siz ya? Ne anlatıyorsunuz bana? Ne anlatıyorsunuz Aslı abla! Ne anlatıyorsunuz Esat abi! Benim abim içerde canıyla cebelleşiyor,yasamak için ümit ediyor çabalıyor siz gelmiş bana ne diyorsunuz!" Diye bağırdım bi anda Aslı ablanın gözleri dolarken Esat abi sakinliğini korudu
"Minel" dedi  Esat abi yapma der gibi
"Ne ya ne!" Diye bağırıp önümdeki masada olan herşeyi bi anda yere indirdim ve artık gözyaşlarımı tutamayıp bağıra bağıra ağladım.
Elimi zar zor kaldırıp Ameliyathane kapısını gösterip
"Sarp orada, içeride ölüm döşeğinde ne yapmamı bekliyorsunuz ya?" Diye bağırıp dizlerimin üstüne çöktüm, böyle güçsüz bi kız değildim,konu sevdiklerim olunca da aralarında en güçsüzü bendim.  Esat abi gelip bana sarıldı ve saçlarımı okşayarak geri koltuğa oturtturdu. Saçlarımdan öpüp
"Geçecek Minel,sarp sağ salim çıkacak ordan" dediğinde ağlamam arttı. Tam o anda Ameliyathane kapısını açıldı ve ardından doktor belirdi hemen ayağı kalktım ve konuştum
"Ne oldu? Yaşıyor dimi? Yaşıyor abim dimi" dedim ve doktor cevapladı
"Geçmiş olsun,çok uzun ameliyatın ardından hastayı kurtarmayı başardık,normal odaya alınacak birazdan görüşmeler olmiycak yarın görebilirsiniz dinlenmesi şart." Diyip gidince elim kalbime koyup derin bi nefes aldım
"Allah'ım sana şükürler olsun, şükürler olsun Allah'ım.." dedim sessizce o sırada Aslı ablaya doğru hızla gidip sarıldım ardından Esat abiye doğru gözlerim dolu dolu gidip sıkıca sarıldım. Kaybetmedim ben abimi, yaşıyor benim abim yıllarca sığındım derdim olduğunda bana yardım eden abim yaşıyor bu Allah'ın bana verdiği en güzel şey. Sarılmamız bittiğinde hemşirelerle birlikte sedyenin üzerinde yatarak çıktı ameliyahaneden. Hemen başına gittim ve sedyenin ilerlemesine yardımcı oldum,abimin alnından öpüp konuştum
"Biliyordum yaşayacağını,biliyordum hemen böyle pes etmeyecegini biliyordum" dedim ve hemen yandaki küçük normal odaya doğru ilerledik,kapıda öylece kaldım onlarsa içeriye girdi, başımı çevirdiğimde Sameti elinde suyla geldiğini gördüm almıştı haberi büyük ihtimalle,gelip suyu elime verdi ve sırtımı okşadı
"Aranıza yeni katılsamda sizin bana kattığınız çok şey oldu, sarpın kurtulmasına çok sevindim" dediğinde hafif gülümsedim ve başımı geri çevirdim. Tekrar koltuğa oturduğumda telefonuma mesaj geldi

Demir; Yarın görüşelim,planı detaylı konuşup size kimliklerinizi,karakterleriniz hakkında dosyaları vereyim.

Sırasımıydı cidden? Sarp bu haldeyken asla.

Minel; Demir şu işi biraz erteleyelim, yarında gelemeyiz.

Demir; sorun ne?

Minel; sizi fazla alakadar edeceğini düşünmüyorum.

Demir; iyi günler.

Attığı mesaja görüldü atıp koltuğa daha fazla yaslandım. O sırada gözlerim kapanmaya başladı,bense abimin güvende olduğunu hissettiğim için sakince uykuya daldım...

Gözlerim aralandı,bi anda ayağa kalktığımda Samet
"Sakin ol sadece bayadir uyuyorsun, sarpı istersen görebilirsin doktorlar bir kişi girebilir dedi" dediğinde rahatladım ve içimi sevinç kapladı sametle hemşirelerin yanına gittiğimizde beni hazırladılar ve içeri soktular,sarp abimi öyle görünce gözlerim doldu yanına gidip oturduğumda elini tuttum
"Burdayım, yanındayım." Titreyen sesimle devam ettim
"Her zaman." Dedikten sonra başımı yukarıya doğru çevirip gözlerimi kırptım,ağlamamak için.
Sonra gülerek devam ettim
"Hatırlıyormusun abi,16 yaşında ilk defa aranıza girdiğimde ki acemligimi mi? Hatırladıkça gülüyorum, çokça düşerdim heryerimi yaralardım,çok korkardım herkesten en çok da kendimden. Sen ne yapardın? Acımasız olucaksin Minel,kendini ezdirmeyeceksin, düşmiceksin düşersen bile ayağa kendin kalicaksin kimseyi zaafın yapicaksin o zaman herşey senin için biter derdin hep bana çok iyi hatırlıyorum hepsini, derdin bana bana bişey olursa sakın kendini bırakma diye, nasıl yapayım abim olmuyor en çok bu dünyada sen varsın benim için" dedim ve sol gözümden bi damla yaş düştü.
Artık çıkmam gerektiğini anladım ve Sarpin elini bırakacakken elimi sıktı,o anki heyecanla döndüğümde uyanmamisti,ama elimi sıkıyordu.
"Abi?" Dediğimde birkez daha elimi sıktı
"Abim, dışarda bekliyorum iyiyim merak etme herşey kontrolüm altında"
Tekrar konustum
"İyiyim" dediğimde yavaşça elim gevşetti, alnını öptüm ve odadan çıktım.

içim rahattı.

______________________

Merhabaaaa, bölüm kısaydı evet ki bilerek attım
Çünkü bölüm bekliyorsunuz biliyorum.. peki peki atiyorum.
Kısa oldugunun farkındayım kısa zamanda telafi edicem💗