Blood, sweat and tears [18+]

Rozdział 4

O kurwa. No co ja mogę powiedzieć, zamurowało mnie totalnie. Wiedziałam przecież, że mam się z nim spotkać, bo po to wyszłam z gabinetu prezesa. Ale jakim prawem on zaniósł mnie do swojego gabinetu, a nie do pana Wallera? Tyle pytań miałam do zadania ale tak bardzo nie chciałam z nim rozmawiać. Cwaniak i to z górnej półki. Widać, i słychać było po nim, że chcę nade mną górować ale to mu się nie uda. Nie wie jeszcze z kim ma do czyniena.

-A no tak. W takim razie my sie jeszcze osobiście nie znamy - wyciągnęłam ku niemu rękę i się przedstawiłam- Kendal Evans, będziesz prowadził sprawę mojej matki- kurwa, jak ja to powiedziałam, że aż sama siebie nie poznałam

Uścisnął moją dłoń i również się przedstawił.

Umie się zachować. Co raz bardziej typ mnie szokuje.

-Dobrze, w takim razie ja zadzwonię po taxówkę i nie będę panu zawracać głowy.

Wstałam, poprawiłam spódnice, miałam już chwycić za torebke lecz on był szybszy i uprzedził mój ruch. Zacisnął na niej swoję wytatuowane dłonie.

-Co pan wyprawia?!- powiedziałam oburzona, bo zaczyna pokazywać swoje prawdziwe oblicze- proszę mi dodać moja własność.

-Musimy wyjaśnić kilka kwestii- ten głos którym posługuję się Ed. Głos nie znoszący sprzeciwu, no świetnie tego mi tylko brakuję- po pierwsze omówmy się. Jestem od ciebie starszy o 7 lat, więc sensu nie widzę żebyśmy oboje zwracali się do siebie na per pani- w sumie ma sens, słuchałam dalej- po drugie, mieliśmy się spotkać i miałem cię wypytać o twoją mamę ale postanowiłaś popatrzeć w dół i zemdleć. Przez to nasze spotkanie się trochę przeciągnęło- popatrzył na zegarem, który stał na biurku. Japierdole 8 wieczorem- powiedziałem szefowi i panu McCartneyowi, że polecimy dziś z grubej rury i posiedzimy dłużej w pracy. Bo nie daj boże jakby któreś z nich dowiedziało się, że zemdlałaś to już byłoby po mnie. Kurwa 5 minut, spuściłem cię z wzroku na 5 minut. I co z tego wyszło, że prawie zeszłaś.

Czy on się przejmował moim stanem zdrowia? O chuj mu chodzi. Ale nic słuchałam dalej, bo najwyraźniej dalej miał ochotę po mnie jechać.

-Dobra przepraszam, zdarza się. Ale nie pojedziesz teraz do domu. Zadam ci tę podstawowe pytania, a potem odwiozę do domu. Nie będziesz płacić za taksówkę.

On jest dziwny, wszyscy mężczyźni są dziwni. Ostatnie tygodnie mi to uświadamiają.

-Dobra panie idealny teraz ja coś powiem i mi nie przerywaj, bo się poleje krew- znowu przypływ odwagi, skąd ja to biorę?-po pierwsze, tu masz rację, nie ma sensu mówić do siebie na pan/pani. Po drugie, moja sprawa dlaczego patrzyłam w dół nie twoja więc jakby odwal się chłopie- każdy kolejne słowo wypluwałam do niego z takim jadem, że ego top się chyba przestraszyło ale nie widziałam dokładnie jego twarzy, bo było ciemno- A jeśli chodzi o pytania odpowiem na nie ale nie będziesz mnie odwoził do domu. Nie ma szans.

- Akurat z każda kwestią mogłaś dyskutować oprócz tej z dowiezieniem ci dupy do domu. To nie będzie negocjowane. Gdybym miał cię kajdanami przypiąć to i tak cię zawiozę do domu.

Nie skupiłam sie na tym co wypowiedział do mnie. Znaczy na początku się skupiłam ale później wszystko mi wyleciało z głowy gdy powiedział o kajdankach z szemlowskim uśmiechem na twarzy. Po co mu kajdanki i czemu mój organizm tak zareagował na to słowo? W jednej chwili zrobiło mi sie duszno i wilgoć zebrała mi się między nogami. Zły znak. Bardzo zły znak.

Przytaknełam tylko, bo nie mogłam wypowiedzieć ani słowa. Chyba się zarumieniłam ale było ciemno i nie widział tego. Na moje szczęście.

Właśnie, było ciemno, a cały budynek jest oszklony. Co jest grane. Rozejrzałam sie po pomieszczeniu. Przy ogromnych oknach były zasłony. Wielkie, ciężkie, zielone zasłony. To byla zieleń jego oczu. Hipnotyzująca.