DOLUNAY

(Bölüm 6)

Toprak yağmura, ben sana aşık olduk yeniden.
İmkansız gibi görünen bu mesele.
Girdi aklıma her gece.
Tanıdık bir melodi.
Sen miydin sebebi? Söylesene.

24 Ocak 2027/09.21

Toprak'tan...

Bugün günlerden pazar olduğu için Asistanın ya da benim erken uyanmamıza gerek yoktu. Lakin uzun yıllardır erken uyanmaya alışkın olan vücudum en fazla 8'e kadar uyumama müsade ediyordu. Yaklaşık bir buçuk saattir yatakta tavanı izleyerek düşünce ve planlarımı düzenlemeye çalışıyordum. Acaba Asistan Hanım şuan ne yapıyordu?
Büyük ihtimalle uyanmış benim gibi yatakta öylesine uzanıyordu. Hazırlanıyor da olabilirdi aslında.

Normalde evimde yemek,temizlik,koruma vb. işler için bir çok çalışan olurdu ama o geldikten sonra korumalar hariç hepsini göndermiştim. Rahatsız olmasını istemiyordum. Ayrıca belki bazıları babama ve ya bir başkasına laf götürürdü. Bir de onlarla uğraşamazdım.

Yatakta doğrulup karşımdaki aynaya baktım. Saçım fazlasıyla dağınıktı. Bugün normalden fazla uyuduğum için göz altlarım ve yüzüm daha sağlıklı duruyordu. Mavi gözlerim daha canlıydı bugün sanki.

Ayağa kalkıp dolaptan kalın,krem rengi bir gömlek, ardından siyah pantolonumu giyindim.Bugün de Asistanla çift kombini yapmak çok aşırıya kaçardı.
En son ise saçlarıma ellerimle şekil vermeye çalıştım. Fazla düzgün olmadı. Ama dağınık durması belki daha güzel durur diye düşündüm.
Dün ki uyumlu, daha doğrusu aynı olan kombinimizi düşününce gülümsemeden edemedim. Dün kıyafetleri üzerimde gördüğünde oluşan yüz ifadesi çok tatlıydı. Aslında o her şeye rağmen bana hep öyle geliyordu. Güzel ve şirin.

Yatağımı toplamaya başladım. Mağlum çalışanlar yoktu. Dağınıklığı sevmezdim.
Telefonumu yataktan alırken gelen bildirim sesiyle telefonu açtım.

Ondan bir mesaj gelmişti.-Ne zaman odamdan çıkmalıyım Patron Bey?-
Mesajı okuyunca dudaklarım kendiliğinden yukarı kıvrıldı. Hemen cevap yazdım. -İstediğiniz zaman Asistan Hanım.-

Mesajımı anında görüp cevap yazdı.-Peki odadan çıktıktan sonra ne yapmalıyım? Evde birileri var mı?-
Galiba beni evde yok sanıyordu. Tabi ki bunu kullanacaktım. -Evet var. Odandan çıkıp mutfağa git. Oradalar.-

Yine hemen görüp cevap yazdı.-Nasıl yani? Kim var ki? O zaman odadan çıkmayayım en iyisi.-
Gerçekten bazen fazla saftı. Ama aslında çok zeki bir kadındı.
-Hayır odadan çık lütfen. Ben eve akşam olmadan geleçeğim. Onlarla senin ilgilenmen lazım.-

-Kim ki onlar?-
-Aşağı in ve gör.- Bunu yazarken çoktan odadan çıkmış, elimde telefona bakıp sırıta sırıta mutfağa doğru yürüyordum.

Mutfağa varınca salondakine nazaran küçük yemek masasına geçtim. Sandalyelerden birini çekip oturdum. Birazdan gelirdi.
Telefona bir kaç bildirim daha gelmişti ama bakmamıştım. Böyle olursa hemen inerdi.

Derken merdivenlerden aşırı yavaş hareketlerle, etrafındaki her bir metrekareye tekrsr tekrar göz gezdiren Asistanı gördüm.

Ona Asistan diyordum. Kendi içimde bile. Ona gerçeği anlatmadan da bu böyle olacaktı. Asena ona yakışmıyordu. Ve diğeri de...

Kapı açıklığından onu izliyordum. Merdivenden inmiş ama hala etrafa bakınıyordu. Korkuyor muydu acaba? Bana güvenmiyordu, belliydi. Ama güvenecekti. Elbet bir gün.

Asistan sonunda cesaretini toplayıp mutfağa doğru yürümeye başladı. Bende yüzümü görmemesi için biraz geri çekildim. Neden bu kadar gerilmişti? Kim olabilirdi ki evde?