Umut Dolu Gülümsemeler • Veysel Kaya & VeyKen (Gönül Dağı)

~ Giriş ~

"Biz hallederiz gerisini, sen git." dedi Veysel, yüzünde rahat, geniş gülümsemesi varken.

"Emin misiniz bak?"

"Yav eminiz oğlum, hadi!"

"Annem, bak sık sık geleceğim yanınıza, tamam mı?" dedi Kenan, annesine sıkı sıkı sarılıp tebessüm ederken.

"Valla Elif gızımı da alıp her ay gelmezsen benden çekeceğin var Kenan Efendi."

"E iyi, hadi size emanet buralar." diye uzaklaştı Taner, amcaoğullarının yanından.

Veysel ve Ramazan dik dik baktılar birbirlerine, sonra ikisi de kendi taşıtlarına ilerledi.

"Hadi Allah'a emanet." diye elini kaldırdı Kenan, arabasına binmeden önce.

Kapıyı kapattı ve annesinin arkasından su döküşünü izleyerek, tatlı bir gülümseme eşliğinde gaza bastı.

"Faydalı parça bende Ramazan!" diye bağırdı Veysel, telefona sesini duyurabilmek için.

Radyosunun düğmesini çevirdi Kenan, bozkır yolu gözünün önünde bütün heybetiyle uzanmıştı.

Telefonda gösterilen konuma geldi Veysel, kayıklısından indi. Hızlı adımlarla parçaların yanına geldi, sırayla sayıp her birinin tam olduğuna kanaat getirirken gülümsedi.

Duyduğu türkü, aynı gülümsemeden bahşetti Kenan'a. Kardeşiyle yıllar önce yaptığı yolculuk aklına gelirken, bu yolun düşündüğünden daha iyi geçeceğini sanıyordu.

Ve bir patlama sesi, bozkırın ortasında yankılandı.

İki kardeşin de gülümsemesi yok oldu.

Radyodaki türkü sustu.

Artık hayat da, zaman da onlar için geri dönülemez bir yola girmişti.