Ablamın çığlıklarını bastırmak için taktım kulaklığımı, işe yaramamıştı ama, boğukta olsa duyuyordum yalvarışlarını.
Savunamıyordum ablamı babama karşı, korkuyordum, köşelerde saklanıp sonlanmasını bekliyordum.
Babam uzaklaştığında geliyordum yanına yaralarına bakmak için, tedavi ederken binlerce kez özür diliyordum babamıza karşı çıkacak kadar cesaretli olamadığım için.
Sense hiç sorun etmedin, gülümseyip saçımı okşardın sadece. Daha şiddetli ağlardım sen benim suçum olmadığını söylediğinde.
Böyleydim işte, savunmaktan korkar değer verdiklerimi, sonrasında özür yağmuruna tutardım.
Beni kabul eder miydin bu halimle?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başarabilir miydik? |Minsung
FanfictionBir resim çizmeye başladım, içerisinde sen ve ben varız, birbirimizi sarmışız kollarımızla bu acımasız dünyada benliğimizi kaybetmemek için. Bir resme başladım, sonunu tamamlayabileceğimden emin olamadığım. Var mıydı o kadar zamanım? Biz gibi başlam...
