Deniz kenarında, elimde sonuçlarımın raporu ile çökmüştüm kumların üstüne.
Ağlıyordum, gülüyordum ama rahatlamıyordum.
Onca zaman istediğim şey yaklaşıyordu, peki neden huzur bulamıyordum bu gerçekle?
Telefonuma senden gelen tonlarca mesaj, cevapsız çağrılar. Sonunda pes ettim ve sadece konum attım sana olduğum yerin, sakladım elimdeki kağıdı sen gelmeden önce.
Olduğum yere geldiğinde hiç bir şey demedin sessizliğe ihtiyaçım olduğunu biliyormuşsun gibi.
Beni kendine çektin, kafamı omzuna yaslamamı sağladın. Saatlerce böyle kaldık ben sessizce ağlarken. Bir kez olsun konuşmadın ben acımı kusarken tenha sahilde.
Evimin önüne kadar bıraktın beni, içeri girince yediğim dayaklara rağmen kelebekler uçuşuyordu hala karnımın içinde.
Bizim hikayemiz olur muydu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Başarabilir miydik? |Minsung
FanfictionBir resim çizmeye başladım, içerisinde sen ve ben varız, birbirimizi sarmışız kollarımızla bu acımasız dünyada benliğimizi kaybetmemek için. Bir resme başladım, sonunu tamamlayabileceğimden emin olamadığım. Var mıydı o kadar zamanım? Biz gibi başlam...
